Dag 68 – Lasagna

Terwijl ik vanmorgen mijn lunch uit de koelkast haalde zag ik een bakje met een restje lasagna van een paar dagen ervoor staan en zei hardop: “Ik zal de lasagna *) invriezen voordat deze niet meer goed is om te eten. Zodra ik aangekleed ben zal ik het naar de schuur brengen (waar de vriezer staat).” Mijn partner reageerde hierop door op te merken dat ik het bakje goed in zicht moest zetten omdat ik het anders zou vergeten.

De toon en de intentie van de opmerking triggerden bij mij een reactie, geïrriteerd onderbrak ik een vermoedelijke stroom aan argumenten waarmee mijn partner ging onderbouwen waarom ze de opmerking had gemaakt met de opmerking: “Ik heb gezegd dat ik het zodra ik ben aangekleed naar de schuur zal brengen, en als ik dat zeg dan is dat ook zo”.

De reden dat ik hier geïrriteerd op reageerde is op zich een interessant punt. In eerste instantie vraag ik mij af waarom ik sowieso geïrriteerd werd door de opmerking. De uitleg kan vrij simpel zijn, in het verleden heb ik in vergelijkbare situaties niet gedaan wat ik had aangegeven of wat ik als verwachting had gecreëerd. Als ik verder ga kijken dan zie ik dat ook mijn opmerkingen over restjes met eten die in de koelkast blijven staan totdat ze weggegooid kunnen worden een rol spelen. Deze opmerkingen gingen meestal gepaard met irritatie en verwijt naar mijn partner (vanuit mijn optiek op dat moment de beheerder van de voorraden in de koelkast) dat zij dit niet goed heeft beheerd. En dat laatste haakt weer in op mijn eigen drang om zo min mogelijk te verspillen/verkwisten.

Ik zie dus dat er allerlei emotionele ladingen aan mijn geïrriteerde reactie vast zitten. Een soort netwerk van voorvallen uit het verleden die op de loer liggen om op het juiste moment (onbewaakt ogenblik) tevoorschijn te komen en voor verwarring gaan zaaien.

Een reactie heeft altijd een aanleiding, iets wat de reactie heeft getriggerd. In dit geval kan het de intonatie van de stem van mijn partner geweest zijn, al heb ik dat niet bewust ervaren. Ik weet dat ik als mens geprogrammeerd ben om te reageren op verschillende stem intonaties. Deze intonaties kunnen zeer subtiel zijn en vaak gebruiken we ze niet eens heel bewust, tenzij we geleerd hebben hoe men op bepaalde intonaties reageert en gebruiken dat om de anderen te beïnvloeden of zelfs te manipuleren.

Als ik zo terug kijk zie ik dat ik in feite ben overdonderd door mijn eigen emotionele reacties die in een fractie van een seconde de kans zagen om mij uit balans te tikken door gebruik te maken van de vele (emotionele) koppelingen met eerdere ervaringen en herinneringen. Deze herinneringen liggen op de loer als het ware omdat ik er nog geen aandacht aan heb besteed. Met andere woorden, ik heb nog niet uitgezocht waarom ik in die andere situatie (emotionele) reacties had in combinatie met verwachtingen, aannames en verwijten naar anderen.

Vanavond heb ik gelijk een van de factoren die een rol speelden in het beslissen om de lasagna wel of niet gelijk in te vriezen met mijn dochter besproken (aangezien het gaat om een stuk lasagna waar zij geen trek meer in had) en afgesproken onder welke voorwaarden ik haar eten kan invriezen of niet. Probleem opgelost!

Niet helemaal opgelost, zo gemakkelijk kom ik hier niet van af. Om ervoor te zorgen dat ik in een vergelijkbare situatie niet weer in de reactie ga zal ik op de verschillende punten die ten grondslag liggen aan mijn reactie zelfvergeving doen waardoor ik de punten helder uitwerk en vervolgens een correctie kan toepassen. Als dan zo’n situatie zich weer voordoet dan kan ik deze herkennen en hetgeen wat ik het uitgewerkt en vergeven kan ik dan real time toepassen om zo niet in de herhaling te vallen. Op deze manier ruim ik de overtollige ballast op die mijn reacties in die bepaalde momenten veroorzaken. Hierdoor kan ik mij met volle aandacht focussen op wat er echt in die situaties gedaan moet worden.

Lees mijn volgende blogpost voor het vervolg.

*) In Nederland spreken we meestal over lasagne terwijl in Italië met het over lasagna heeft.

Dag 65 – Niet zeuren, gewoon doorgaan!

Tijdens mijn wekelijkse chat met mijn buddy (begeleider) kwam aan het licht dat ik best veel zaken onderdruk. Dat is op zich niets nieuws voor mij maar gedurende het gesprek kwam het wel heel mooi naar voren met praktische voorbeelden.

Naar aanleiding van de opdracht had ik gekeken naar een bepaalde situatie die bij mij een reactie had veroorzaakt. Als ik mijn reactie of reacties onder de loep neem dan kan ik onder andere zien dat ik gereageerd heb op bepaalde ‘triggers’ (woorden, geluiden, stem tonaliteit, geuren, licht, kleur, etc.) met verschillende emoties en gevoelens.

In dit specifieke geval reageerde ik met een aantal emoties die ik in het moment niet gelijk kon benoemen. Wel weet ik nog heel goed wat mijn gedachten waren, en door die gedachten te bekijken kon ik uiteindelijk vaststellen dat mijn reactie angst was voor de geschetste situatie. De combinatie van bepaalde woorden, stemgeluid en tonaliteit zorgden ervoor dat er in mijn onderbewustzijn bepaalde knoppen werden ingedrukt. Mijn reacties met “maar” en “als” zijn uiteindelijk allen terug te brengen naar een basis emotie: angst. In dit geval angst voor verandering, angst voor een terugval naar een minder stabiele periode met fysieke en geestelijke druk.

Als je mij onmiddellijk na het voorval had gezegd dat ik met angst had gereageerd (zonder dat zozeer te uitten overigens), dan had ik het ontkend. Maar door in de context van mijn DIP Pro les dit punt te onderzoeken en uit te werken en daarna te bespreken met mijn buddy komen er toch bepaalde punten boven water waar ik meer verder kan. Ik weet nu een van de oorzaken van mijn reacties  en kan daarmee aan de slag, de oorzaak als het ware ontzenuwen door het te herkennen, zelfvergeving op die specifieke gevoelens en emoties te doen en tegelijkertijd het zover mogelijk te ontrafelen. Hierdoor leer ik mijzelf beter kennen en kan ik voorkomen dat ik in een vergelijkbare situatie dezelfde (angst-) reactie krijg en niet verder luister, geen oprecht of in ieder geval zinnig antwoord kan geven maar gewoon kan luisteren, verwerken en er verder iets mee doen wat zinnig is in de gegeven situatie.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn gevoelens en emoties te onderdrukken waardoor ik mijn hoofd als het ware in het zand steek en mijzelf de mogelijkheid ontneem om in het moment te zien hoe ik reageer op de gegeven situatie.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de ‘triggers’ niet te herkennen waardoor ik mijn gedachten de ruimte gaf om een rookgordijn van argumenten op te trekken waarin ik een serie van emoties op deze gedachten heb toegestaan.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf niet te hebben gegund om in het moment mijn reacties te onderkennen om de echte emotie, angst in dit geval, te herkennen zodat ik daar in het moment had begrepen waar ik stond en mijzelf op effectieve wijze had kunnen aansturen.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van onderdrukken van emoties en gevoelens dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mijn hoofd in het zand steek om zo mijn reacties niet te hoeven verantwoorden naar mijzelf. Ik stop met mijzelf te verstoppen en gevoelens en emoties te onderdrukken en sta een en gelijk aan het leven.

Dag 64 – Blinde vlek

Vanmorgen sprak ik een collega die ik ruim een maand niet had gezien door vakantie en vrije dagen van beide. We hadden het eerst over onze respectievelijke vakanties om daarna terug te gaan naar de periode ervoor. De weken en maanden voor de vakantieperiode waren gekenmerkt door onrust op de werkvloer. Er was van alles aan de hand in het bedrijf maar we konden geen duidelijk beeld krijgen van wat er werkelijk aan de hand was. Uiteindelijk, in de eerste week van mijn vakantie kreeg ik te horen dat ik na de vakantie een hoop collega’s niet meer terug zou zien. Ikzelf was buiten schot gebleven.

Na het gesprek voelde ik wat onrust in mijn lijf maar schonk daar verder geen aandacht aan totdat ik weer achter mijn bureau zat en met mijn kamergenoot in gesprek was. Ik zag een kleine blinde vlek van krioelende figuurtjes die steeds groter werd. “Dat is een tijd geleden”, dacht ik bij mijzelf. Terwijl ik gewoon doorsprak had ik niet mijn volledige concentratie, zo’n alsmaar groter wordende vlek beperkt je gezichtsvermogen aanzienlijk tot op het punt dat je niet meer kunt lezen. Ik deed aan drie “Standups” mee waarin de leden van de teams vertellen wat ze de dag ervoor gedaan hebben en wat ze vandaag gaan doen. De vlek bleef… Pas een half uur later, weer terug achter mijn bureau, trok de vlek weer weg en kon ik weer gewoon door met mijn werk.

Al was deze ervaring voor mij niet nieuw en had ik deze vlekken al in mijn tienerjaren, besloot ik om dit keer toch even hierbij stil te staan. Nooit eerder heb ik onderzocht wat de aanleiding van de blinde vlek zou kunnen zijn. Ik onderging het feit en was blij als het weer over was. Eigenlijk heb ik elke keer de mogelijkheid om dit signaal van mijn lijf verder te onderzoeken genegeerd, weggedrukt.

Als ik nu ga kijken naar de tijdslijn van vanmorgen zie ik in eerste instantie niets bijzonders. Of beter, ik wilde in eerste instantie niet zien wat er aan de hand was. Nu ik naar de situatie kijk en alle dimensies in ogenschouw neem, zie ik dat de oorzaak van mijn blinde vlek, een soort onwel zijn, veroorzaakt is door het feit dat ik emotioneel heb gereageerd op het feit dat we de spannende tijden op het werk en het daarop volgend ontslag van onder andere een aantal collega’s waarmee ik nauw samenwerkte als onderwerp aansneden.

Wat duidelijk werd in deze evaluatie is dat ik dit hele punt nog onvoldoende heb verwerkt. Ik heb het weggedrukt en het is dan ook niet vreemd dat het weer de kop opsteekt als een gesprek die kant opgaat. Ik heb vandaag geleerd dat ik de signalen van mijn fysieke lijf nooit moet negeren. Er is altijd een oorzaak voor fysiek ongemak en ziekte. Niet altijd is het gemakkelijk om te achterhalen wat de oorzaken zijn van het ziekte en fysieke ongemakken, maar er zijn altijd meerdere oorzaken in de zin van oorzaken die in verschillende dimensies liggen.

---

Om dit keer gebruik te maken van de situatie en op een effectieve manier de punten uit te werken ga ik hieronder zelfvergeving toepassen, gevolg door het uitschrijven van de realisatie en om af te sluiten pas ik zelfcorrectie toe.

• Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om reacties van mijn fysieke lijf te negeren waardoor ik keer op keer hetzelfde proces moet doorlopen totdat ik begrijp dat ik actie moet nemen om deze ‘loop’ te doorbreken.
• Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van het minder denken te hebben, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik vanuit een gevoel van meer willen hebben het tegenovergestelde geloof. Ik stop het bestaan in polariteit, en sta één en gelijk aan het leven.
• Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet in meer en minder te denken, waardoor ik geloof dat ik minder heb en minder ben en dus verlang naar meer te hebben en meer te zijn.

• Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om ongemerkt een emotionele reactie te hebben op het gesprek met mijn collega dat als onderdrukte emotie mij verraste en uit balans bracht.
• Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van reageren op bepaalde situaties waarbij ik niet de spanning, druk, stress op de juiste manier heb onderkent en een plek gegeven, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik vanuit een drang naar overleven en doorgaan en niet willen zien wat er daadwerkelijk speelt mijn emoties heb weggestopt in plaats van opgepakt en gebruikt. Ik stop het bestaan in polariteit, en sta één en gelijk aan het leven.
• Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om emoties niet te onderdrukken, waardoor ik geloof dat ik de gevolgen niet hoef aan te gaan en daarmee denk alles aan te kunnen zonder gevolgen.

• Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om tijdens het gesprek met mijn collega mijzelf terug te trekken in mijn geest / gedachten om zo een te worden met mijn emoties van zelf medelijden.
• Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van mijzelf terugtrekken in de geest, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik door mij te onttrekken van de werkelijkheid denk de gevolgen die ik onder ogen zou moeten zien uit de weg kan gaan. Ik stop het bestaan in polariteit, en sta één en gelijk aan het leven.
• Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om altijd in het hier en nu te blijven en na ingrijpende situaties de discipline te hebben om de opgedane ervaringen zo snel mogelijk op papier te zetten en daarover zelfvergeving te doen.

Dag 62 – Principe 1 – Realiseren en leven volgens mijn beste kunnen

Deze post schrijf ik naar aanleiding van Mijn Beginselverklaring. Het eerste principe luidt:

Realiseren en leven volgens mijn beste kunnen

Indien ik wil leven volgens mijn beste kunnen dan moet ik beginnen met realiseren. Ten eerste ga ik kijken naar wat “mijn beste kunnen” praktisch inhoud.  Leef ik dagelijks volgens het principe “mijn beste kunnen”? Nee.  Als ik kijk hoe ik in de loop van mijn leven omgegaan ben met nieuwe situaties en uitdagingen heb ik mijzelf vaak horen zeggen dat ik niet geschikt ben, niet klaar om het aan te gaan, niet sterk, niet slim, niet groot, niet klein, etc. Hiermee leg ik mijzelf een beperking op die ik zelf heb verzonnen zonder dat daar daadwerkelijk feiten aan ten grondslag liggen.

Wat kan ik doen om geen slachtoffer te zijn van mijn eigen opgelegde beperkingen? In eerste instantie ben ik begonnen met het (h)erkennen dat deze beperkingen er zijn.  Deze stap haalt al veel druk van de ketel, en dat is nodig voor de volgende stap: verder onder de loep nemen van elke specifieke beperking, begrijpen waar deze vandaan komt, wat de oorzaken zijn, de trigger punten, de gekoppelde emoties en gevoelens, reacties. Door het uitschrijven van al deze punten is het mogelijk een goed beeld te krijgen en het punt in vele dimensies te belichten.

De volgende stap is om op elk uitgewerkt punt onszelf te vergeven voor dat specifieke punt. In het uitschrijven van deze zelfvergevingen is het van belang alle aspecten te raken die we op dat moment zien om zo volledig mogelijk te zijn in het doorgronden en het accepteren en vergeven van deze punten.

Als laatste stap pakken we de punten waarop we zelfvergeving hebben gedaan op en schrijven een zelf-correctie waarin we aangeven dat als we weer eenzelfde punt of patroon zien deze stoppen en ons verbinden aan het feit dat we er niet meer in mee gaan.

Door de bovenstaande stappen systematisch toe te passen op punten waar we tegenaan lopen en dan met name excuses, angsten, reacties, gevoelens en emoties die opspelen in bepaalde situaties waar we eigenlijk weten dat we de volgende stap kunnen en moeten nemen zijn we in staat om een heleboel beperkingen uit de weg te nemen waardoor we inderdaad in staat zijn om ons leven te realiseren en te leven volgens ons beste kunnen.

Dag 56 – Toch gestopt!

Dit is een vervolg op de post van Dag 55.

Het is inmiddels een week later en in de tussentijd is er weer iets voorgevallen op hetzelfde stukje fietspad. Terwijl ik iets voor de prullenbak die een aantal dagen ervoor had staan roken drie van de vier jongens, die ik als verdacht had bestempeld inhaalde, zag ik een stuk verderop een fietser op het fietspad liggen.

Eenmaal ter plekke aarzelde ik geen seconde om het meisje dat wat beteuterd op het fietspad zat naast haar fiets te vragen of het wel ging. Twee vriendinnen stonden te kijken en een van hen kwam in actie, pakte de fiets op de probeerde het stuur goed te zetten. Niet veel later zat het meisje op haar fiets en vroeg aan haar vriendin om het stuur recht te zetten. Omdat het niet lukte hielp ik een handje. Nadat het er op leek dat ze weer kon gaan fietsen ging ik weer op pad.

Het was mij opgevallen dat de drie jongens die ik daarvoor was gepasseerd geen aanstalten hadden gedaan om even te stoppen. Terwijl ik verder fietste ging ik van alles speculeren. De jongens hadden gezien hoe ik hen waarnam een aantal dagen eerder en waren zeker niet van plan om te stoppen bij iemand die hen in verband zou kunnen brengen met de smeulende prullenbak.

Ik begon ook te kijken naar de situatie die zich zojuist had afgespeeld in de context van onze huidige maatschappij. In mijn beleving was het vroeger vanzelfsprekend dat je elkaar als mens helpt als er zich iets voordoet. Tegenwoordig lijkt het wel alsof iedereen bang is om in te grijpen omdat je betrokken zou kunnen raken in situaties die je niet zou wensen.

Ik heb heel snel ook een overweging gemaakt over hoe ik ging assisteren. Ik heb besloten om in eerste instantie de situatie aan te kijken en adviezen te geven in tegenstelling tot het overeind helpen van het meisje, het in orde maken van de fiets, zeg maar wat je in de personage van een (Super) Hero zou doen. Daarbij speelde ook de overweging dat het misschien bedreigend is als een onbekende man je zomaar helpt terwijl je zelf niet helemaal doorhebt wat er allemaal aan de hand is.

Omdat het meisje iets zei tegen haar vriendinnen als verklaring voor haar van in de trend van “mijn voet kwam in het voorwiel vast te zitten” begon mijn geest met een reeks gedachten, eigenlijk speculaties; zou ze niet ontbeten hebben, heeft ze last van inentingen die ze heeft gehad zoals HPV? Ik had het haar kunnen vragen maar dat had in die situatie wellicht erg vreemd geweest. En dan nog? Ik had haar bewust kunnen maken van eventuele oorzaken van haar val, maar om dat met een persoon aan te gaan die je zittend op een fietspad aantreft is wellicht wat vergezocht.

Dag 55 – Stoppen of doorrijden?

Terwijl ik met een lekker gangetje over het fietspad langs de Oude Maas reed met in mijn oren een interview over ouderschap zag ik ineens dat een prullenbak naast een bankje stond te roken. Er gingen allerlei gedachten door mijn hoofd, zal ik stoppen om te kijken of het geblust kan worden, fiets ik door om een groepje van vier jongens dat even verderop fietste op het verder op dat moment lege fietspad goed in mij op te nemen als mocht blijken dat zij er iets mee te maken hebben gehad, doe ik alsof er niets aan de hand is? Als ik stop kom ik laat op mijn werk en dat is in strijd met mijn plichtsgevoel.

Door al die afwegingen was ik al lang en breed voorbij de rokende prullenbak. Ik besloot gewoon door te rijden en al snel liep ik in op het viertal jongens. Ik bleef een klein stukje achter hen aan fietsen waar ik normaal al lang had gebeld om er voorbij te kunnen. Zodra ik de vier goed in mij had opgenomen haalde ik ze in en lette nog even op lichaamstaal. Ik kon niets bijzonders waarnemen anders dan vier tiener jongens op de fiets die al pratende met elkaar naar school fietsten.

Omdat ik niet zozeer gedrag zag dat kon aangeven dat zij de aanstichters waren van de prullenbakbrand begon ik twijfels te krijgen of zij inderdaad wel de mogelijke daders konden zijn. Terwijl ik doorfietste bedacht mijn geest nog een mogelijkheid om het viertal vast te leggen, nog iets doorfietsen en de jongens opwachten om een foto te maken. En dan? Aangifte doen op een aanname? Daar gaat de Politie echt niets mee doen. Geen bewijs.

Het is verbazend om te zien hoeveel dilemma’s zo’n ervaring teweeg kan brengen. Op allerlei dimensies gaat mijn geest scenario’s bedenken waarvan er geen of slechts één of een hooguit een paar min of meer zo gaan lopen. Hoe kan ik in het vervolg effectief met een vergelijkbare situatie omgaan zonder achteraf mij te moeten afvragen of ik wel de juiste beslissingen heb genomen in het belang van iedereen.

In mijn volgende post ga ik verder in op de punten waarbij ik mijn verantwoordelijkheden zal uitschrijven en daarop zelfvergeving zal toepassen en tenslotte zelf-correctie om de patronen waarmee ik hier te maken heb stop te zetten.

Dag 52 – Oh nee! Mijn telefoon ligt nog in het pashokje – vervolg

Deze blog is het vervolg op de blog van dag 49.

Als een dergelijk voorval als het in een pashokje laten liggen van je telefoon je overkomt dan heb je te maken met een hele serie aan reacties en gedachtes. Wat ging er allemaal door mij heen en welke emoties had ik daarbij, hoe ging ik daarmee om en hoe heb ik mijzelf in deze situatie beschouwd en beoordeelt. Op basis van die emoties en gevoelens zal ik mijzelf vergeven door het punt uit te werken, het patroon blootleggen en zelfcorrectie toepassen om het patroon te doorbreken.

“Ik wist gelijk wat er aan de hand was, ik had bij het pakken van de spullen na het aandoen van mijn gewone kloffie mijn telefoon gewoon op het plankje in het pashokje laten liggen.” 

Als een flits ging er van alles door mij heen zoals: “Jeetje wat dom! Hoe heb je dat nou kunnen doen! Wat een sukkel zeg! En dat terwijl je wist dat je de telefoon daar had neergelegd. Kon je niet gewoon beter opletten, je hoofd erbij houden?”
– Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan dat ik mijzelf als dom bestempel en verwijt dat ik beter had moeten weten.
– Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van mijzelf verwijten dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mijzelf hiermee te kort doe en niet anders dan een opinie over mijzelf uit zonder dat ik daarmee bijdraag aan de situatie. Ik stop met dit patroon van zelfverwijt en ga met mijzelf de verbintenis aan om in een vergelijkbare situatie mijn aandacht volledig te richten op de gegeven situatie om zo op een effectieve manier mijzelf te kunnen aansturen.

“Het plankje in het pashokje was leeg! Telefoon weg! Ik wendde mij tot de kassa dame waar ik kort daarvoor had afgerekend en legde uit dat ik mijn telefoon in een hokje had laten liggen en dat nu, een kwartier later, deze er niet meer lag en vroeg of iemand het toestel bij de kassa had afgegeven. Dat was niet het geval.”

Ook hier flitste er van alles door mijn hoofd. Ik begon allerlei scenario’s te bedenken waarin ik de mensen die ik had gezien tijdens het passen een dubieuze rol probeerde te geven als gelegenheidsdief.
– Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om willekeurige mensen figurant te laten zijn in mijn fantasieën en daarmee hen in feite te bestempelen als dief zonder dit op enige wijze te kunnen aantonen of bewijzen.
– Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van niet gebeurde scenario’s te bedenken om zo aan mijzelf uit te leggen wat er gebeurt zou kunnen zijn en daarbij willekeurig mensen betrek in mijn gedachten die in werkelijkheid niet met het voorval te maken hebben, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik hiermee de waarneming van de werkelijke situatie kan beïnvloeden met fantasieën in plaats van feiten. Ik stop met dit patroon van fantaseren en ga met mijzelf de verbintenis aan om in gelijke situaties mijn aandacht in het hier en nu te houden zonder afleiding van en door de geest.

“Terwijl wij naar huis fietsten kreeg ik toch een beetje haast toen we al pratend vaststelden dat er de mogelijkheid bestond dat iemand met mijn telefoon zou gaan bellen, misschien wel met dure buitenlandse nummers.”

Als langzaam tot mij door begint te dringen dat ik niet alleen mijn telefoon kwijt ben, met alle (financiële) gevolgen van dien, maar dat er ook nog mogelijk misbruik van gemaakt zou kunnen worden, krijg ik de kriebels en weer gaan er allerlei fantasiescenario’s een eigen leven leiden.
– Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan dat ik uit angst om financiële schade te leiden gehaast ga handelen.
– Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van angst voor onbekende financiële gevolgen en mij daardoor laat beïnvloeden met als gevolg dat ik niet meer effectief en gefocust kan handelen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer  en zie dat ik hiermee mijn angst voor financiële gevolgen de boventoon laat voeren in plaats van de 1+1 conclusie dat ik in deze situatie het beste mijn telefoon op afstand kan wissen en mijn SIM moet blokkeren om misbruik te voorkomen.

Dag 50 – Hoe leg ik dat nou uit, uitgelegd

Dit is een vervolg op de blog van Dag 48.

Om eens te gaan kijken wat er allemaal aan de hand is in de context van de in de blog beschreven situatie ga ik een aantal punten uitlichten waarover ik zelfvergeving ga doen. Hiermee bekijk ik en wordt ik mij volledig bewust van de (re-) actie die ik gehad/gedaan en door zelfvergeving accepteer ik de situatie en neem volledige verantwoordelijkheid voor de situatie en de gevolgen. Ik probeer zoveel mogelijk alle dimensies te belichten. Hierdoor zal ik in mijn zelfvergeving andere punten tegenkomen waar ik apart weer zelfvergeving op zal doen.

• Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in een situatie waarin ik mij superieur aan een ander voel doordat ik denk meer kennis van zaken te hebben een gevoel van gerechtigheid te hebben.
  • Hierbij vergeef ik mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij superieur aan anderen te voelen als ik denk meer kennis van zaken te hebben als anderen in plaats van een situatie uit te gaan waarin ik eerst vaststel of iedereen dezelfde kennis/informatie heeft om zo vanuit een gelijkwaardig standpunt verder te kunnen gaan.
• Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om gevoelens van balen te ontwikkelen vanuit zelf-medelijden omdat ik geen zin heb om de gevolgen te lopen van de situatie waarop ik reageer.
  • Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om geen zin te hebben in de gevolgen van een situatie waarin ikzelf niet alles heb gedaan om de gevolgen uit te sluiten. Geen zin hebben is dus het niet willen aanvaarden van mijn verantwoordelijkheden.
• Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn partner te willen verwijten dat zij de oorzaak van het probleem is zonder in ogenschouw te nemen dat ik wellicht onvoldoende moeite heb gedaan om het punt waar het om gaat duidelijk te maken en te belichten van verschillende invalshoeken.
• Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om frustratie te voelen voor het feit dat dit niet het enige voorval is in een vergelijkbare context. Hierbij is de frustratie gevoed door het gevoel dat mijn partner per definitie geen interesse of geen begrip heeft voor bepaalde technische zaken en daarnaast ook nog eens eigenwijs kan zijn en niet klakkeloos mijn adviezen opvolgt/aanneemt.
  • Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de opinie te hebben dat mijn partner geen interesse of begrip heeft voor bepaalde technische zaken terwijl ik in eerste instantie moet nagaan of ik duidelijk genoeg ben geweest en mijn partner alle ins- en outs heb gegeven om de gegeven situatie te begrijpen
  • Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de opvatting te hebben dat mijn partner eigenwijs is en niet in te zien dat dit een reactie is op mijn eigen gevoelens en emoties om weg te drukken dat ik eerst zelf al mijn verantwoordelijkheden had moeten nemen voor ik tot deze conclusie kan komen.
• Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om geen zin te hebben in de consequenties van de beslissingen die mijn partner neemt in die situaties waar wij van mening verschillen omdat ik uiteindelijk onvoldoende argumenten heb kunnen aandragen om mijn standpunt duidelijk te kunnen maken.
  
  • Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om onvoldoende argumenten aan te dragen in situaties waarin ik moet uitleggen wat de gevolgen zijn van bepaalde (technische) beslissingen.
• Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om betweterigheid en superioriteit ten aanzien van mijn partner (of anderen) toe te staan/te voelen op basis van het feit dat ik meer dan zij weet en hiermee de polariteit in stand houdt door die kennis niet te delen.
• Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben voor het feit dat de gevolgen van de beslissingen van anderen die ik uiteindelijk zelf had kunnen beïnvloeden/voorkomen.

Dag 48 – Hoe leg ik dat nou uit

Als het om technische zaken gaat, en specifiek om zaken die te maken hebben met websites, mail, computergebruik en internet dan gebeurt het regelmatig dat ik met mijn partner in de clinch lig. Het meest recente voorbeeld gaat over het aanmaken van een e-mailadres. Het ging om een zakelijk adres en mijn partner had daardoor de opvatting dat ze een adres moest aanmaken voor het bedrijf. Ik raadde haar aan om een persoonlijk adres te maken omdat het zakelijke al blijkt uit de domeinnaam van het e-mail adres. Ondanks verschillende voorbeelden uit andere bedrijfssituaties was het voor mijn partner niet duidelijk. Tot op vandaag. De behoefte om een mail te sturen vanuit haar eigen persoon in plaats van een onpersoonlijke afkorting in het e-mail adres maakte ineens duidelijk wat ik destijds had bedoelt.

Het voorval gaf mijn even een gevoel van gerechtigheid en ook een serie gemengde gevoelens. Mijn reacties in mijn gedachten waren onder andere: “Zie je nou! Gewoon luisteren de volgende keer en niet zo eigenwijs doen” en “Als je had geluisterd dan hadden we dit probleem nu niet gehad”. En gevoelens van balen, er is genoeg te doen en nu hebben we een probleempje erbij om op te lossen. De sterkste emotie lijkt wel gebaseerd op het feit dat ik mijn partner wil verwijten dat zij dit probleem heeft veroorzaakt. Dit wordt versterkt door frustratie omdat het niet het enige voorval is. Maar kan ik aan de andere kant van iemand verlangen alles te snappen wat ik zelf ook snap? En wellicht kan ik mij ook afvagen of ik het duidelijk genoeg heb uitgelegd, of ik duidelijk heb gemaakt wat de gevolgen zijn van het niet opvolgen van mijn advies. In dit specifieke geval kan ik mij niet precies herinneren wat ik heb gezegd. Wel weet ik nog dat ik niet snapte waarom mijn partner niet een mailaccount wilde hebben met haar eigen naam zoals gebruikelijk is als je voor iemand een e-mail account aanmaakt.

Als ik ga kijken waarom ik vaak wat geërgerd reageer op dit soort situaties dan zie ik dat mijn reacties te maken hebben met het feit dat ik geen zin heb in de consequenties die ontstaan doordat de ander(en) niet (willen) inzien wat hun keuze/beslissing tot gevolg zal hebben. Een van de oorzaken hiervan is dat ik op het moment dat het speelt onvoldoende argumenten kan aandragen om mijn standpunt duidelijk te maken. Soms zijn het ook argumenten die wat overtrokken zijn en de mogelijke consequenties niet van zo’n aard dat het er echt rekening mee gehouden moet worden.

Mijn startpunt is soms een stukje betweterigheid en ook wel superioriteit en dat bepaald de toon waarop ik mijn eventuele argumenten aandraag. Ik kan mij voorstellen dat dit tegen de haren instrijkt van diegenen die ik op dat moment iets duidelijk probeer te maken. Mij gelijk stellen aan de ander is dus een eerste stap om mijn boodschap beter over te dragen.

Daarnaast zit er ook een stukje angst. De angst om in mijn drukke rooster extra dingen te moeten gaan doen die veel tijd en energie gaan kosten en daardoor andere zaken weer opschuiven of verijdelen. Is een wat hypocriet standpunt omdat het weer grenst aan het op deze manier vinden van excuses om andere zaken niet of later uit te voeren dan afgesproken.

Het komt er dus op neer dat ik in dit soort situaties mijzelf even stop, diep adem haal en de situatie eens goed bekijk om zo op de meest effectieve manier te bepalen hoe ik uit ga leggen hoe een gegeven situatie het beste aangepakt kan worden.

Inde post van dag 50 ga ik verder in op mijn startpunten, emoties en reacties.

Dag 47 – Competitie met mijn kilometerteller – uitgeplozen

Dit is een vervolg op de blog Dag 46 – Competitie met mijn kilometerteller.

Aan de hand van het verhaal en de daarin vastgestelde feiten schrijf ik hieronder zelfvergevingszinnen op die de bron van de 20 km/h opinie moeten ontrafelen. Daarna schrijf ik de correctieve zinnen uit en sluit af met de verbintenis die ik met mijzelf aanga om het vastgestelde patroon te stoppen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij te laten beïnvloeden door een kilometerteller als het gaat om het bepalen welke snelheid ik zou moeten fietsen op een gegeven ogenblik in plaats van de factoren die er werkelijk toe doen een rol te laten spelen zoals fysieke conditie, wind, temperatuur.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van beïnvloeding van mijn kilometerteller als het gaat om de snelheid die ik eigenlijk zou moeten fietsen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik niet de juiste informatie gebruik voor het bepalen van de meest geschikte snelheid. Ik stop met mij te laten beïnvloeden en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te zien/realiseren/begrijpen dat het aflezen van een snelheid niet bepalend kan zijn voor de werkelijke en meest geschikte snelheid die ik op een gegeven moment het beste kan aanhouden.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te vinden dat een snelheid onder de 20 km/h een snelheid voor watjes is en niet voor iemand zoals ik.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon waarbij ik vind dat het boven een bepaalde snelheid blijven essentieel is voor mijn imago, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer mij dat ik geen meetpunt nodig heb om te bevestigen wat ik werkelijk ben. Ik stop met het mijzelf meten aan dit ijkpunt en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mij de verbintenis aan om te zien dat ik om te staan als mijzelf in het leven mij niet hoef te meten aan zelf of door anderen opgelegde ijkpunten maar in elk moment het beste doe in het gegeven moment volgend de inzichten die ik op dat moment heb en de verantwoordelijkheden die ik neem.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het onder de 20 km/h fietsen te zien als een afgang, een falen, een feit dat mijn zijn aantast en derhalve niet geaccepteerd kan worden.

Wanneer ik mijzelf zie vervallen in een patroon van zelfbeoordeling gebaseerd op een opinie en de afgeleiden daarvan, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer mij dat ik geen opinies nodig heb om te zijn wie ik werkelijk ben. Ik stop met het mijzelf beoordelen en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te zien dat hebben van een opinie tot niets leidt dan tot deceptie en afleiding / verblinding van de zaken die er werkelijk er toe doen.