Vandaag hoorde ik van mijn partner iets wat mijn verontwaardiging triggerde. Nederland blijkt al zo’n twee eeuwen woorden uit de Franse taal te lenen en betaald hierover al die tijd een abonnement aan Frankrijk. Dit althand volgens een artikel in De Speld van 15 november.
Mijn eerste reactie: “Wat een waanzin!”. Ik was serieus verontwaardigd en ik kan mij nog steeds niet indenken dat dit verhaal geen broodje aap is. Ik redeneerde verder door mij af te vragen hoe je nou woorden die op historische basis deel maken van een taal een abonnement kunt vragen. Welke idioot heeft twee eeuwen geleden, nadat Nederland na de Franse overheersing onafhankelijk is geworden, deze afspraak gemaakt met die Franse bloedzuigers. Oeps, ik kan mij hier echt over opwinden.
Toch is het zo dat in de geschiedenis wel meer vreemde afspraken zijn gemaakt en het is niet onmogelijk dat ook dit verhaal waar blijkt te zijn. Een snelle zoektocht op internet levert vooralsnog alleen links op naar dit ene artikel. Hiermee is niet gezegd dat er maar één bron is, het kan zijn dat het onderwerp niet eerder recent aan de orde is geweest in de digitale media. Wellicht is hier meer over te vinden in bibliotheken of bij het desbetreffende ministerie.
Toch heeft het ook een vermakelijke kant als je alternatieven gaat bedenken voor al die Franse woorden… Dan krijg je zinnen zoals: “En zo at Tante Tine voor het eerst een Eiplant“, of “Op het prikbord zijn veel berichten met duimspijkers vastgemaakt”. Maar ja hoe noem je een paraplu? Regenscherm? En een envelop, portemonnaie, failliet, plafond, courgette, medaille?
Ik vergeef mijzelf dat ik het geaccepteerd en toegestaan om emotioneel te reageren op dit bericht nog voor ik heb uitgezocht of het een op echte feiten gestoeld bericht betrof.
Ik vergeef mijzelf dat ik het geaccepteerd en toegestaan om verontwaardigd te zijn over dit bericht zonder te weten wat de aanleiding is van deze verontwaardiging.
Ik vergeef mijzelf dat ik het geaccepteerd en toegestaan om vanuit mijn Speciaal-zijn-personnage op het gebied van talen en talenkennis te reageren op dit bericht over leenwoorden.
Ik vergeef mijzelf dat ik het geaccepteerd en toegestaan om allerlei scenario’s te bedenken waarom dit verhaal over Franse leenwoorden een onzin verhaal zou kunnen zijn.
Ik vergeef mijzelf dat ik het geaccepteerd en toegestaan om te denken dat ik met mijn kennis zou kunnen oordelen of dit een waar verhaal zou zijn.
Ik vergeef mijzelf dat ik het geaccepteerd en toegestaan om te oordelen over de politici die met deze situatie te maken hebben (gehad).
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om bij het horen van berichten die mij enigszins verrassen niet mijn stabiliteit verlies maar dat ik mijzelf stop, adem haal en in het moment de situatie beschouw en op basis van mijn waarnemingen in het moment mijn gedachten en handelingen voortzet.
Een vaders tocht naar het leven 