dag 42 van 2555: leven met Colitis Ulcerosa – deel 2 – Medicijnen

Inmiddels zijn we alweer een tijdje verder en ik zie een patroon… en patronen zijn er om doorbroken te worden. Dat klinkt makkelijker gezegd dan gedaan maar is vaak niet eens zo moeilijk.
Hier is het patroon dat ik regelmatig mijn medicijnen neem om de darmontsteking te remmen. Ik merk echter dat één van de bijwerkingen van dit medicijn is dat ik gasserig wordt en zachte ontlasting krijg. Als ik een paar dagen stop met het medicijn dan gaat de ontsteking weer opspelen en krijg ik weer last van moeheid en andere fysieke problemen.
Naast een patroon is dit ook een vicieuze cirkel. Geen medicijn betekend een ontsteking die ervoor zorgt dat ik minder energie heb, wel medicijn betekend dat ik met een aantal bijwerkingen te maken krijg. Geen van beide is een echte oplossing.
Hoe ga ik dit patroon doorbreken. Laten we de situatie eens analyseren.

• Ten eerste wordt gesteld dat Colitis Ulcerosa een chronische aandoening is. Daar kan ik in eerste instantie weinig tegenin brengen. Het werd bij mij 25 jaar geleden gediagnosticeerd. Toch is er een periode van bijna 20 jaar waarin ik niet echt klachten had. En hier wordt het leuk: Ik kom tot de conclusie dat ik 20 jaar lang heb willen ontkennen dat ik deze aandoening had, ik heb het als het ware weten te onderdrukken al waren er, achteraf gezien, wel degelijk aantoonbare symptomen waarbij met name perioden met vermoeidheid het meest waarneembaar waren.
• Ten tweede zijn er mijn opinies over medicijnen. Ik wil eigenlijk zonder medicijnen kunnen leven omdat ik een overtuiging heb dat medicijnen slecht zijn en niet ontwikkeld om iemand te genezen. In de loop van de tijd heb ik geleerd en moeten beamen dat medicijnen wel gebruikt kunnen worden om een situatie te stabiliseren. Sinds ik dit punt heb geaccepteerd zie ik dat het medicijn ook veel effectiever z’n werk doet.

Nu is het zaak om een stap verder te gaan. Na het vinden van een evenwicht in mijn lijf met behulp van een medicijn is het zaak dat ik onderzoek wat de oorzaken zijn van mijn aandoening. De oorzaken kunnen op allerlei vlakken liggen en misschien zal ik nooit alle onderliggende oorzaken vinden. In ieder geval kan ik beginnen alle ruis weg te halen. Dus ik ga al mijn opinies en overtuigingen die betrekking hebben tot deze aandoening uitwerken en opruimen.
In de volgende blogs zal ik deze stuk voor stuk in kaart brengen om zo verbanden met alle mogelijke dimensies bloot te leggen en weg te nemen.

dag 41 van 2555: leven met Colitis Ulcerosa – deel 1 – Medicijnen

De laatste tijd zijn er veranderingen in de manier waarop ik sta ten opzichte van het feit dat ik een chronische ziekte heb. Vijfentwintig jaar geleden, toen ik werd gediagnosticeerd met Colitis Ulcerosa, een chronische ontsteking van de darm, voelde ik mij aan de ene kant slachtoffer van het feit dat ik een ziekte had maar heb mij daardoor nooit echt laten beperken. Als ik terugkijk vraag ik mij af wat mij destijds heeft gemotiveerd. Was dat een niet zeuren, gewoon doorgaan mentaliteit of zat er ook een ondergrond van overleven in? Mijn opvoeding is in ieder geval echt Hollands als het gaat om het je niet aanstellen. Het zou kunnen dat ik al veel eerder dan 25 jaar geleden symptomen had van Colitis maar deze niet heb willen zien. De redenen hiervoor zijn verschillend; het niet willen zien en erkennen dat er iets niet helemaal goed is met je, je ervoor schamen dat je iets hebt en dat dan ook niet aan de grote klok hangt, het vinden dat je je aanstelt en daarom gewoon doorgaat alsof er niets aan de hand is.

De consequentie van dit gedrag was in ieder geval dat de ziekte zich rond mijn twintigste goed ging manifesteren. Dat was in combinatie met andere, externe factoren, verhuizing van een land naar een ander land, cultuurshock, niet de juiste opleiding volgen, je afvragen wat je zou kunnen doen in de maatschappij en daar geen antwoord aan kunnen geven. Het resultaat was dat ik een knagende ontsteking zijn gang liet gaan tot ik van ellende besloot naar een arts te gaan. Na onderzoek en diagnose werd ik met open armen opgenomen in de wereld van de medicijnen. Ik kreeg dure medicijnen voorgeschreven die later, na verhuizing naar een ander deel van het land en een andere specialist, vervangen konden worden door een minstens zo effectief medicijn met geringere bijwerkingen. Wat achteraf opviel was dat ik maar doorging met het nemen van medicijnen en niemand sprak over het stoppen van  het gebruik ervan. Het lijkt alsof het niet bij artsen en specialisten opkomt dat je kunt beginnen én eindigen met het nemen van medicijnen. Je kunt ze het ook niet kwalijk nemen, ze hebben dat niet geleerd in hun opleiding. Na enkele jaren trouw medicijnen genomen te hebben ben ik gestopt en twintig jaar min of meer klachten vrij gebleven, totdat ik wederom in een situatie belandde waar stress, onzekerheid over inkomen, chronisch geldgebrek zorgden voor een opleving van de ontsteking.

Na ruim een jaar weer aan min of meer dezelfde medicijnen als toen heb ik maar besloten om een darm onderzoek te laten doen, ter controle. Dat gaf hetzelfde beeld als het eerste onderzoek, geen verdere bijzonderheden. Na een evaluatie gesprek met de specialist onvermijdelijk weer medicijnen voorgeschreven. Geen pillen maar (onhandige) poedertjes en zetpillen voor als het erger wordt. Na een maand een telefonisch consult waar blijkt dat de arts in de veronderstelling was dat ik de dubbele dosering had voorgeschreven gekregen dan feitelijk het geval was en dat was in de ogen van de specialist ook de reden waarom het medicijn geen effect had gehad. En passant meldde de arts dat de zetpillen in mijn geval geen zin hadden. Ik was zo verbijsterd dat ik vergeet te vragen waarom hij deze in grote hoeveelheid had voorgeschreven. Ik kreeg de toezegging dat er via de post een nieuw recept zou volgen voor clysma’s, destijds ook het meest effectief. Om uiteindelijk aan de medicijnen te komen heb ik een paar uur moeten investeren in ritjes naar apotheek om er daar achter te komen dat het recept niet was binnengekomen en het ziekenhuis om bij de poli de specialist, tussen twee patiënten in, een recept te laten uitschrijven. Zestig clysma’s krijg ik voorgeschreven, van het dure merk uiteraard.

Om herhaling van het halen van onnodige medicijnen te voorkomen neem ik maar een kleine hoeveelheid mee bij de apotheek, eerst zien of het aanslaat. De onnodige medicijnen (zetpillen) kan ik teruggeven aan de apotheek waar deze vernietigd zullen worden (zeggen ze). Geld krijg ik er niet voor omdat ze de medicijnen niet meer aan een andere patiënt kunnen aanbieden in verband met eventueel verkeerd bewaarde medicijnen, als je het zelf gebruikt bestaat het probleem dan niet? Aan dit systeem zit een luchtje… In mijn optiek schrijft de arts veel te snel en veel te veel medicijnen voor. Eén ding heb ik geleerd, niet alles halen wat er op een recept staat.

 

34 van 2555 – Terug naar de Bron – Het belang van goede gezondheid/welzijn

Vorige keer schreef ik nog over mijn verlangen naar rust. Ik stelde zojuist vast dat die drang naar rust voor een deel voortkomt uit de situatie waarin ik mij lichamelijk bevind. Als ik terugkijk zie ik dat ik al jaren aan het tobben ben met mijn gezondheid. Omdat ik al jaren niet meer optimaal functioneer is dat mijn referentiepunt geworden. Pas als ik mij weer beter ga voelen merk ik dat ik meer energie heb, ik ben daardoor rustiger omdat het verrichten van mijn dagelijkse handelingen, of eigenlijk het uitvoeren van elke taak die ik onderneem, een stuk gemakkelijker gaat. ‘Normaal’ als ik een onderwerp voor een blog bedenk dan moet ik mijzelf ertoe bewegen die innerlijke rust te krijgen om zo’n blog ook te schrijven. Het schrijven kost mij moeite omdat ik moeite heb de focus te houden, het kost mij moeite om de zinnen goed te formuleren en het kost mij moeite om te typen. Het typen gaat langzaam en met veel fouten.

Vandaag is dat anders, ik schrijf met gemak, en ik heb focus. Dat komt omdat ik mij innerlijk rustig en ontspannen voel. En, voor zover ik kan vaststellen, lukt het mij om ontspannen te zijn omdat mijn lijf beter functioneert of beter in balans is dan bijvoorbeeld een aantal weken terug. Soms vroeg ik mij af hoe het mensen lukt om zo productief te zijn. Maar ik zie ook een hoop mensen om mij heen die niet zo productief zijn, daarvan zijn er ongetwijfeld mensen die, net zoals ik, te kampen hebben met een niet optimale gesteldheid. Wellicht zijn er ook mensen die zich prima voelen maar om andere redenen niet de focus willen leggen op bijvoorbeeld het leveren van goed werk. Hier zie ik overigens dat ik een back chat heb; ik stel regelmatig vast dat collega’s op het werk niet de kwaliteit leveren die van hen wordt verwacht. Mijn back chat hierover is dat zij in mijn ogen beter werk zouden moeten leveren. Ik vergeet hierbij dat ik met het uiten van deze opinie geen rekening houdt met de situatie waarin deze personen zich bevinden. Het kan zijn dat zij uiteindelijk ook te kampen hebben met een onbalans waardoor ze niet optimaal kunnen functioneren.

Dit brengt mij tot de conclusie dat wij als mensheid allemaal ergens mee te kampen hebben, ieder ons eigen ding op onze eigen manier. Laten we eens gestructureerd kijken naar dit punt van gezondheid/welzijn.

Probleem:

Onze maatschappij is een prestatiegerichte maatschappij. Hierdoor voelen wij allemaal de dagelijkse druk om te presteren, kinderen op school, werknemers op hun werk, partners in een relatie, etc. Aan het woord presteren zit een lading die wordt veroorzaakt doordat het uitdrukt wat het systeem waarin we leven van ons zou verlangen. De drang om te presteren komt voort uit de drang/noodzaak om je toekomst veilig te stellen (dus je geld), geld te verdienen door je werk te doen, je beste beentje voor te zetten in een relatie uit angst dat je partner je anders niet meer aantrekkelijk/leuk vindt.

Oplossing:

De oplossing is het vinden van een balans in je bestaan waarin je aandacht geeft aan het welzijn van je lijf en je geest. Welzijn heeft betrekking op je fysieke gesteldheid en die staat nauw verbonden met je geestelijke gesteldheid. Het een kan je niet aanpakken zonder de ander. Als ik hier naar mijzelf kijk dan zie ik hoezeer het mij beter voelen op lichamelijk niveau een sterke uitwerking heeft om mijn prestaties. Ik kan in mijn enthousiasme eventueel doorslaan en weer overdrijven in de roes dat ik mij beter voel, maar dat is een ander punt.

Beloning:

Door ervoor te zorgen dat we ons fysiek gezond houden door ons lijf te respecteren, op de juiste manier te onderhouden met gezonde voeding en beweging (en dan bedoel ik niet allerlei vitaminen preparaten en als een gek gaan sporten maar eten wat goed voelt voor je lijf en voldoende dagelijkse beweging voor een goed onderhoud van het lijf) kunnen we de basis leggen voor de juiste ontspanning waardoor we beter in staat zijn om in het moment te zijn (tegenover het steeds in de toekomst/verleden kijken) en zo te bepalen wat we op dat moment kunnen ondernemen met onze volle aandacht, inzicht, talenten en zelf-verantwoordelijkheid/eerlijkheid.

Ook al is het mij realiseren dat het zo belangrijk voor mij is om mijn gestel (zowel lichamelijk als geestelijk) in balans te krijgen is het elke keer als ik mij weer (wat) beter voel een openbaring. Het is alsof ik na zo’n periode dat ik mij beter voel weer ongemerkt in wat minder gunstige situatie laat wegglijden en pas merk dat ik niet optimaal functioneerde als ik weer in de situatie verkeer dat het beter gaat.

Het is duidelijk dat ik hier te maken heb met een patroon. En patronen zijn er om doorbroken te worden. Het herkennen, onderkennen en aanpakken van patronen pak ik aan door zelf-vergeving toe te passen op de herkenningspunten en de consequenties, deze punten te stoppen en met mijzelf een verbintenis aan te gaan om deze punten te corrigeren. Voor meer informatie over hoe je dit op een gestructureerde en effectieve manier kunt aanpakken kijk naar de DIP Lite cursus.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het patroon van beter en slechter voelen niet te (h)erkennen en daardoor niet de juiste aanpak/stappen genomen te hebben om mijn patroon te stoppen/doorbreken.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bij herhaling niet te hebben ingezien dat mijn welzijn onlosmakelijk is verbonden met de fysieke toestand van mijn lijf.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet altijd de hoogste prioriteit gegeven te hebben aan het nemen van de nodige stappen om mijn gezondheid te verbeteren in de waan dat ik het niet kan maken om voor mijn eigen lijf op te komen omdat het uitvoeren van mijn werk belangrijker is uit angst dat het niet vervullen van de verwachtingen rond mijn werk gerelateerde prestaties een bedreiging kan zijn voor mijn inkomen, mijn leven en dus mijn gezondheid. Ik vergeef mijzelf daarbij ook te hebben geaccepteerd en toegestaan om deze vicieuze cirkel niet in te zien en te hebben doorbroken.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in mijn dagelijkse leven het belang van stabiliteit van mijn gestel ondergeschikt te hebben gemaakt aan het belang van overleven uit angst voor het niet voldoende presteren op mijn werk.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het presteren op mijn werk voorrang gegeven te hebben boven het belang om mijzelf te ontwikkelen naar een punt van zelf-stabiliteit waardoor ik beter in staat ben om alle zaken waarmee ik dagelijks wordt geconfronteerd op een doeltreffende manier op/aan te pakken.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn lijf en mijn gezondheid ondergeschikt te maken aan het idee/de opinie dat ik elke dag moet presteren in het systeem zonder in te zien dat dit gedrag een averechts effect heeft juist op mijn prestaties en gezondheid.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij te laten opjagen door tijd en daarmee willens en wetens onder druk zet waardoor ik weet dat ik minder effectief kan zijn en als gevolg onevenredig veel tijd besteed aan de zaken die ik zou willen doen of zelfs niet aan zaken toe kom die ik daarmee uitstel of in het geheel niet meer uitvoer.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om, gedreven door de wens om bepaalde zaken voor elkaar te krijgen, een onrealistische planning maak en op het moment dat her er op aan komt mijn eigen planning niet te willen zien, te vergeten. Hierdoor verlies ik doelstellingen uit het oog die wel haalbaar zijn als ik in mijn planning op een realistische manier omga met alle belanghebbende factoren, inclusief mijn gezondheid.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om als ik mij een dag beter voel te opzichte van de dagen ervoor om alles wat ik graag zou willen doen in één keer op te pakken en uit te voeren waarmee ik weer een situatie van onbalans creëer met valse verwachtingen en daaraan gekoppelde teleurstellingen die ik vervolgens weer onderdruk of vergoelijk door te stellen dat ik het niet aankan in verband met mijn gezondheid.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de stappen die nodig zijn om mijn lijf gezonder te maken steeds weer laat liggen in het belang van andere zaken die op dat moment belangrijker lijken.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om wanneer ik zie dat er onbalans is tussen mijn activiteiten dit stramien te stoppen, te ademen en in het moment te bepalen wat voor mij en voor alles wat ik op dat moment kan overzien in volledige zelf-oprechtheid kan ondernemen.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om ten aller tijde de nodige stappen/acties te ondernemen om ervoor te zorgen dat mijn fysieke lijf goed kan functioneren door goed op te letten welke voeding ik tot mij neem en hoe ik op de verschillende soorten voeding reageer. Hierbij neem ik mijn volledige verantwoordelijkheid voor het welzijn van mijn eigen lijf en laat het wel of niet innemen van bepaald voedsel niet over aan de situatie of de mening van anderen maar onderzoek systematisch zelf hoe mijn lijf reageert op elk voedseltype dat ik inneem.

28 van 2555 – Terug naar de Bron – Weer ziek?

Deel 1: wat vooraf ging

Het is vrijdagmiddag tegen een uur of vier. Ik zit op mijn werk en heb zojuist als snack een rijstwafel met wat plakjes kaas genomen en eentje met zelfgemaakte amandelpasta. Ik dronk er warme drankje op basis van gebrande gerst bij en nam nog een mandarijntje. Een half uur later kijk ik naar een collega aan de andere kant van de tafel en merk dat het beeld wat kantelt. Ik was draaierig in mijn hoofd. Ik zet mijn bril af en wrijf in mijn ogen in de veronderstelling dat het komt door het lang achtereen naar mijn computerscherm kijken.

De draaierigheid houdt aan en ik besluit maar rustig te blijven zitten. Ik voer nog een paar gesprekken met collega’s terwijl ik mijn hooft aan een kant ondersteun. Zodra ik even verzit neemt de draaierigheid toe. Ik voel ook dat het in mijn slokdarm en maag niet lekker zit en voel tevens een lichte misselijkheid. Even later loop ik licht zwalkend naar het toilet om vast te stellen dat beide WC’s bezet zijn. Ik loop terug en ga naar het invalidentoilet. Al tollend zit ik op de pot en wacht tot de ergste draaierigheid afneemt. Ik loop terug naar mijn plek en meldt mijn partner wat er aan de hand is en dat ik mij nog niet naar huis zie komen in die toestand (ik zou eerder naar huis om nog langs de apotheek te kunnen gaan voor sluitingstijd).

Na nog wat keren naar de WC gegaan te zijn lijkt het ergste weg te trekken, het ik inmiddels al over vijven. Ik voelde misselijkheid maar niet genoeg om er van over te geven. Dat was anders toen ik na een rit van 25 minuten thuis was en niet wist hoe snel ik mijn jas uit moest krijgen en naar de WC te gaan. Ik ben daarna mijn bed ingedoken met de overtuiging dat ik een buikgriep te pakken had. Later die avond voelde ik mij alweer een stukje beter en heb thee gedronken met wat rijstwafels om iets op mijn maag te hebben.

De volgende ochtend voelde ik mij eigenlijk wel goed. Mijn ontbijt leverde geen reacties op en ik ben gewoon de zaterdagse boodschappen gaan doen samen met mijn partner. Na de lunch heb ik nog even op de bank gelegen maar van griep, draaierigheid en misselijkheid geen spoor. ’s Avonds kwam een vriend op bezoek en hebben zoals we altijd op zaterdag doen heerlijk gegeten van gegrilde kip, gebakken aardappeltjes en diverse groentes. Als extra had mijn partner kleine eierkoeken gebakken die we met slagroom en partjes stoofpeer als toetje hebben opgediend.

Deel 2: zoeken naar de oorzaak

Het is nu weer een dag later. Heerlijk uitgeslapen en een relaxte dag gehad. Als ik nu zo terugkijk naar het hele voorval dan probeer ik te zoeken naar aanknopingspunten om te begrijpen wat er nou precies is gebeurt. Mijn fysieke lijf heeft mij een duidelijk signaal gegeven; tot hier en niet verder. Wat was ik aan het doen op het moment dat het gebeurde? Had het te maken met wat ik op dat moment aan het doen was of moet ik verder terug gaan kijken naar iets wat zich langzaam tot een climax heeft opgebouwd? Ik zie wel dat ik al anderhalve dag aan het stoeien was met een vrij complex project maar zonder het gevoel dat ik het onder een bepaalde druk aan het doen was.

Of was het toch alleen maar een reactie op het voedsel wat ik op dat moment had ingenomen waar ik vreemd op gereageerd heb? Ik begon gelijk naar de mogelijke ‘schuldigen’ te kijken. Is het de zelfgemaakte amandelpasta geweest? Of het mandarijntje? Waren het de plakjes kaas? Of kwam het van het warme drankje? Of kwam het door het hete water uit de koffieautomaat? Inmiddels heb ik al deze voedingsstoffen weer genuttigd met uitzondering van de amandelpasta. Is dat dan de schuldige? Het kan ook zijn dat ik reageerde op eten wat ik eerder had gegeten. Mijn lunch was iets anders dan gewoonlijk. Normaal eet ik er één tegen een uur of elf en tegen een uur of één heb ik nog een warm gerecht. Dit keer had ik had twee roggebrood plakjes met smeerkaas en ei gegeten. Klinkt niet erg overtuigend als oorzaak.

Deel 3: Conclusie

Ik kan nog wel even doorgaan met het bedenken van mogelijke oorzaken maar ik heb niet de indruk dat ik daarmee op dit moment veel mee ga opschieten. Om het even op een rijtje te zetten, het kan een reactie op voedsel geweest zijn in combinatie met andere fysieke factoren. Het is wel duidelijk dat ik goed op mijn gezondheid moet letten en met gezond verstand naar mijn voeding blijf kijken. Daarnaast speelt mijn Colitis Ulcerosa (chronische darm ontsteking) ook nog een rol, op dit moment neem ik medicijnen die volgens de bijsluiter geen bijzondere bijeffecten zouden moeten hebben maar hoe je het went of keert toch invloed hebben.

Daarnaast zie ik dat er toch nog onderdrukte angsten zijn als ik mij niet goed voel. En ik zie ook dat ik de neiging heb om mijzelf de schuld te geven voor het feit dat er iets niet pluis is met mijn lijf zonder duidelijk aan te kunnen wijzen waar de oorzaak van die schuld ligt. Daarbij komt dat ik baal als het wat minder gaat omdat ik daardoor minder productief ben en dingen moet doorschuiven, met name zaken die met mijn proces te maken hebben omdat werk altijd prioriteit nummer 1 krijgt.

Ik zie dus dat ik aan het worstelen ben om grip te krijgen op mijn gezondheid. Ik moet hier leren een onderscheid te maken tussen echte fysieke zaken en punten waar mijn geest mee aan de haal gaat. Recent heb ik een belangrijke stap hierin gemaakt doordat het duidelijk werd dat mijn Colitis echt een fysiologische oorzaak heeft en beheerst kan worden door bepaalde voeding te mijden. Nu is het zaak om alle ongegronde angsten die ik aan mijn gezondheid gekoppeld heb aan te pakken en ook de punten waar ik vind dat ik mijzelf iets heb te verwijten aan te pakken en te ontzenuwen. Pas dan kan ik op een zuivere manier naar mijn eigen lijf kijken en bepalen wat het beste is voor mijn lijf.

Deel 4: zelfvergeving

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd  en toegestaan om de oorzaak van mijn kortstondige onwel zijn te zoeken in allerlei zaken waarvan ik op geen enkele wijze kan bepalen of die van invloed geweest zijn of niet.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd  en toegestaan om in zelfverwijt te schieten om zo een schuldige aan te kunnen wijzen voor het onwel zijn om zo tegen mijzelf te kunnen zeggen: “Zie je nou wat je met je eigen lijf doet.”, terwijl daar geen gegronde redenen voor zijn.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd  en toegestaan om door angst gedreven naar mijn onwel zijn gekeken te hebben en daarmee nog meer angsten over mijn gezondheid te ontwikkelen die nergens op gegrond zijn.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd  en toegestaan om elke keer als ik mij niet goed voel de angst om niet gezond te zijn/blijven/worden op voel komen en deze weg te stoppen als onzin in plaats van in te zien dat het een angst is die gekoppeld is aan overleven in deze maatschappij.

Hierbij schiet mij een droom te binnen waar ik, voor zover ik  mij kan herinneren, niet meer in staat was om naar mijn werk te gaan. Toe ik eenmaal wakker werd ging ik hierop door fantaseren en kwam tot de conclusie dat ik in zo’n geval nog best veel had kunnen betekenen voor mijn werkgever door vanaf thuis te werken, waarmee ik aangaf dat er in veel gevallen best nog mogelijkheden zijn en dat het abrupt verliezen van mijn baan niet in eerste instantie aan mijn gezondheid zal liggen. 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd  en toegestaan om te gaan twijfelen aan wat ik aan onwel zijn had ervaren toen dit beeld zich niet voortzette zoals ik had verwacht met een aantal dagen ziek op bed maar waarbij ik de volgende dag alweer geheel vrij leek te zijn van symptomen waardoor ik dat wat ik de dag ervoor had beleefd als mogelijk niet echt of zo erg wilde gaan zien.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd  en toegestaan om op basis van opinies te bepalen of dat wat ik fysiek heb doorgemaakt in twijfel te trekken alleen omdat het voorgestelde beeld niet overeen komt met de werkelijke gang van zaken.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd  en toegestaan om als oorzaak van mijn onwel zijn specifieke voedingsstoffen aan te wijzen waardoor ik geneigd zou kunnen zijn om die voedingsstoffen niet meer te eten uit een ongegronde angst dat ze hetzelfde weer zouden kunnen veroorzaken.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd  en toegestaan om mij machteloos te voelen als mijn productiviteit bedreigd wordt doordat ik mij niet fit voel in plaats van in het moment te kijken naar wat de beste activiteit is om met mijn energie te doen zonder daar een stressfactor toe te laten die ontstaat omdat ik vind dat ik bepaalde zaken moet doen zonder rekening te houden met fysieke beperkingen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd  en toegestaan om in geval van het kijken naar wat ik kan doen in een dag mij niet toesta om altijd oprecht te kijken naar wat ik het beste kan doen zonder de geest van invloed te laten zijn en mij te laten bedotten door fantoom vermoeidheid en andere belemmerende zaken die duidelijk op weerstand wijzen en niets te maken hebben met de fysieke werkelijkheid.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om in geval van ziekte/onwel zijn eerst de situatie stabiliseer en tegelijkertijd kijk naar de situatie op dat moment om zo in het moment de meest geschikte actie(s) te kunnen ondernemen en/of vast te stellen wat de oorzaak is om daar in het vervolg rekening mee te houden.

Als ik angst voel/bemerk in relatie tot mijn gezondheid dan stop ik, ik adem. Ik bekijk de situatie op dat moment met de voor mij op dat moment beschikbare feiten en bepaal daarmee welke acties ik in het fysieke neem om ervoor te zorgen dat mijn gezondheid op de best mogelijke manier wordt gehandhaafd en besef mij dat het handhaven van mijn goede gezondheid zonder angsten in het belang is van een ieder.

22 van 2555 – Terug naar de bron – Gezondheid

Dit is een voortzetting van de blog 21 van 2555 – Terug naar de bron – Graven in mijn verleden

Als ik zo terugkijk speelt mijn gezondheid mij regelmatig parten. Daarnaast kan ik niet zeggen dat ik mij daardoor erg belemmerd heb gevoeld. Mijn chronische darmontsteking leidde tot ongemakkelijke situaties en ik had blijkbaar minder energie dan anderen. Terwijl ik dit schrijf krijg ik allerlei beelden binnen van momenten waarop ik toch best wel ‘last’ had van mijn ziekte. Dus ik ga mijzelf hier alweer tegenspreken. Een duidelijk geval van onderdrukking. Mijn eerste herinnering is dat ik er niet zoveel last van heb gehad maar als ik wat beter kijk zie ik toch wat ongemakken. Ik probeer mij te herinneren wanneer ik voor het eerst ontdekte dat ik bloedsporen ontdekte in mijn ontlasting. Een beeld wat ik nog heb is dat ik het zag bij het bezoeken van mijn ouders, die destijds in de VS woonden, en voor hun verblijf in NL een huisje hadden gehuurd in de buurt van Enkhuizen. Terwijl ik dat schrijf zie ik mijzelf naar mijn ontlasting kijken bij mijn oma waar ik tussen ’85 en ’87 in huis heb gewoond. Verder terug wordt lastig. Dat is een heel ander hoofdstuk, een totaal andere setting, daarvoor moet ik van Nederland naar Italië en kijken wat ik nog weet van mijn laatste jaren in dat land.

Ik heb nog een paar beelden, waarvan één nog goed in mijn geheugen geprent omdat ik er later zo’n spijt van had. Had ik toen maar in het moment gehandeld, of misschien toch niet. Het verhaal: Aan het eind van het laatste jaar op de Europese School in Varese (Italië) was er door een van mijn klasgenoten een feestje georganiseerd bij haar thuis. Ik weet niet meer of het direct na de laatste dag school was of een paar dagen later, maar dat doet er niet toe. Het feest speelde zich grotendeels buiten af, het was ten slotte eind mei, begin juni. Op een gegeven moment stond ik te dansen met het meisje waar ik stiekem al jaren een oogje op had en zij was ook degene die het feest had georganiseerd. Na even te hebben gedanst nodigde zij mij uit om naar haar kamer te gaan om nog wat andere muziek uit te zoeken. Ik ben toen niet meegegaan omdat ik niet durfde, of niet geloofde dat het werkelijk waar was dat zij dat tegen mij had gezegd. Als ik hier aan terug denk moet ze mij een vreemde snuiter gevonden hebben. Dom om er op dat moment niet op in te gaan, zoiets draai je niet meer terug. Mijn mind vond dit hele akkefietje heerlijk en fantaseerde er tijdenlang lustig op los. Wat had er kunnen gebeuren als ik met haar mee was gegaan. Misschien hadden we wel zitten zoenen… Helaas voor mijn fantasie, het liep anders. Goede manier geweest om nog eens lekker lang te mindfucken op dit punt.

De periode die daar op volgde was in mijn beleving ook niet al te rooskleurig. Ik ging vrij snel na dat feestje naar Nederland waar ik introk bij mijn oma om daar als op kamers te wonen. Op zich ging dat goed en harmonieus. De opleiding die ik ‘gekozen’ had ging minder. Ik belandde vanuit een internationale setting in een in mijn ogen zeer bekrompen groepje mensen met een duidelijk tunnelzicht als het om de wereld om hen heen ging.Het feit dat ik kersvers uit Italië kwam maakte mij een vreemde eend in de bijt. Ik had weinig of geen aansluiting en zelfs voor het vak waar ik wel goed in ging (Frans) werd ik afgerekend op mijn Nederlandse spelfouten om mijn 10 naar omlaag bij te stellen (mijn gesproken Frans was beter dan dat van de docente, wellicht speelde dat een rol). Ik heb na gezakt te zijn het propedeuse jaar nog eens over gedaan om daarna weer te zakken. Dieper in de put kon ik niet zitten. Ik wist niet wat ik wilde… aha dat brengt mij weer een stapje terug…

In de laatste jaren op de middelbare school (volgens Italiaans model met afhankelijk van de jaren die je het volhield een gelijkstelling aan Mavo, Havo of Vwo) was ik al zoekende naar wat ik wilde gaan doen in het leven. Ik had de grootste moeite om mijzelf te projecteren in wat voor een baan of soort werk dan ook na mijn studie. Omdat techniek mij altijd had aangesproken (repareerde op mijn tiende al de broodrooster van de buurvrouw) had ik in eerste instantie de HTS op het oog. Het ging zelfs zo ver dat ik met mijn ouders een keer, tijdens een vakantie in NL, ben gaan kijken op een HTS in Amsterdam Zuid. Helaas bleef ik zitten in het op één na laatste jaar waardoor ik besloot (of werd er toen voor mij besloten) om niet verder te gaan dan Havo. Ik had nog door kunnen gaan voor VWO ware het niet dat mijn ouders gingen verhuizen naar een ander deel van Italië, terwijl mijn broer net als ik naar NL zou vertrekken. Er had vast wel een mouw aan gepast kunnen worden om mij dat laatste jaar te laten doen, maar het was blijkbaar niet belangrijk genoeg. Het zou interessant zijn om eens te achterhalen welke afwegingen toen zijn gemaakt. Ik heb daar geen echte herinneringen van, alsof ik niet aktief heb meegedaan en de boel maar een beetje op z’n beloop heb laten gaan.

Wordt vervolgd.

15 van 2555 – Is er ook aan eten gedacht?

De laatste jaren is het volgen van een juist dieet een belangrijke dagelijkse bezigheid. Waar ik vroeger wel lette op wat ik at heb ik samen met mijn partner de afgelopen jaren verschillende aanpakken uitgeprobeerd. Niet altijd bleek het startpunt zuiver te zijn en vaak ging ik uit gemak mee met de trend  die mijn partner zette. Wat ik in al die jaren nooit heb onderzocht is mijn voorliefde voor salades. Salades met bijvoorbeeld een versnipperd uitje, knoflook, komkommer, paprika, wortel, tomaat, avocado, wat rijst of bonen, andijvie of (ijsber) sla.

Zeker de laatste tijd at ik enorme hoeveelheden omdat ik ergens aanvoelde dat het mijn lijf geen voldoening gaf. Mijn gehele eetpatroon, maar met name die salade die ik elke lunch, 7 dagen per week, nuttigde, was niet toereikend. En ook al at ik enorme hoeveelheden bij ontbijt, lunch en avondeten met ook nog een paar tussendoortjes, ik kwam geen gram aan, integendeel, het leek wel of ik steeds lichter werd (toelichting: dieet zonder suikers, tarwe en gist, weinig vlees).

Dit duurde maar voort en ik was niet in staat het te doorbreken, totdat ik met een natuurgenezer sprak die onomwonden aangaf dat voor mijn actuele situatie (met een latente chronische darmontsteking) júist het eten van al die rauwkost geen goede keus was. Schuurt de darmwand teveel en die moet juist weer herstellen. Door veel rauwkost te eten zorgde ik niet voor meer voeding voor mijn lijf maar juist omgekeerd, mijn darmen kregen niet de kans zich te herstellen en konden daarom niet de juiste hoeveelheid voedingsstoffen uit het voedsel halen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet te kijken naar wat het beste is voor mijn lijf maar wat het gemakkelijkst was voor mijn dagelijkse ritme als het ging om het kiezen van welke voeding ik tot mij nam.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de verantwoordelijkheid voor het kiezen van de juiste voeding en het te volgen dieet aan mijn partner overliet waarmee ik niet het beste koos voor mijn lijf.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bij mijn partner te klagen over het niet voldoening hebben van het eten waardoor zij gevoelens en emoties ontwikkelde en bij elke maaltijd hoopte dat mijn onverzadigbare honger enigszins gestild zou worden.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om aan te nemen dat het eten van salades voor mij de beste oplossing was omdat ik het nou eenmaal al zoveel jaren deed zonder te onderzoeken of dit gerecht net zoals alle andere wel of niet goed voor mijn gestel was in de gegeven situatie.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om lange tijd mij niet prettig te voelen bij het moeten eten van grote hoeveelheden voedsel zonder daar voldoende aan te hebben in plaats van te gaan onderzoeken waarom ik niet voldoende energie en voeding uit mijn voedsel haalde.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angsten te hebben ontwikkeld met betrekking tot mijn lichaamsgewicht en het in mijn ogen te licht zijn zag als ziekte en als een consequentie van mijn chronische darmontsteking en dat compenseerde met het eten van steeds grotere hoeveelheden eten.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om naar mijn lijf te luisteren als het om voeding gaat en te onderzoeken en proefondervindelijk vast te stellen welke voeding in een bepaald moment voor mijn lichaam het meest geschikt is.

11 van 2555 – Vleesvervangers

Het gebeurt regelmatig als ik een artikel lees of op radio of TV iets hoor over vegetarisch eten, dan verbaas ik mij er elke keer in die context over vleesvervangers wordt gesproken. Waarom heb je een veggieburger nodig, of een vegetarische schnietsel? Waarom moet het vlees vervangen worden
door iets wat erop lijkt? Is het dan gemakkelijker om onszelf wijs te maken dat het nét als echt is? Als we maar aan het plaatje kunnen vasthouden dan is er niets aan de hand.

Op een of andere manier roept dit bij mij emoties op. WTF, denk ik dan, je kunt toch gezond én lekker eten zonder dat echte en dat nep stukje vlees. Daarmee zeg ik niet dat je geen vlees meer moet eten, maar dat is een andere discussie. Overigens heb ik niets tegen bijvoorbeeld een veggieburger, het is de manier waarmee met dat soort produkten wordt omgegaan. Misschien stoor ik mij aan het feit dat men zichzelf op die manier voor de gek houdt. Dat zegt trouwens meer over mijzelf dan over een ander. Het feit dat ik zo reageer betekend dat ik zelf ergens mee zit.

Als ik naar mijn reacties kijk zie ik als trigger mijn onbegrip voor het vasthouden aan het stukje vlees, al dan niet echt. Daaraan gekoppeld het beeld van jezelf voor de gek houden. In deze context moet ik gaan onderzoeken op welke punten ik mijzelf voor de gek houdt en dan met name als het om voedsel gaat.

Een misschien aangeboren gevoel van onverzadigbaarheid gekoppeld aan fysieke problemen met mijn darmen is de fysieke uitwerking van dit en misschien nog andere punten die opgeruimd moeten worden.

Naast deze reacties op vkeesvervangers is mijn relatie met eten gekenmerkt door een aantal punten. In lijn met het gevoel van eeuwige trek ligt het fejt dat ik heel zuur kan kijken als ik ook maar vermoed dat het eten niet eerlijk is verdeeld over de borden. Daarnaast wordt het op medisch vlak steeds duidelijker dat ik waarschijnlijk door mijn niet goed functionerende darmen niet optimaal de voedingsstoffen uit het voedsel dat ik eet haal.

Uiteindelijk heb ik te maken met bepaalde beelden en overtuigingen aangaande voedsel en eten en de fysieke uitwerking, de consequenties van die beelden en overtuigingen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij te storen aan het feit dat vleesvervangers op een bepaalde manier worden aangeboden/gepromoot in plaat van in te zien dat het een reactie is van mijzelf uit die daardoor wordt getriggert en aangeeft dat ik op dat vlak punten heb die ik verder moet gaan uitzoeken.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij te ergeren aan het idee dat een ander zichzelf voor de gek houdt terwijl ik weet dat ik mijzelf regelmatig voor de gek houdt en dat gemakshalve niet wil inzien omdat ik dan wordt geconfronteerd met zaken die ik niet aan wil.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om lijdzaam mijn gezondheidssituatie te ondergaan zonder tot op de bodem alle punten uit te zoeken op zowel geestelijk als fysiek vlak.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn eigen lijf te verwaarlozen door gelaten te accepteren en het besef te onderdrukken dat ik geen optimale gezondheid heb en daar meer aan kan veranderen dan wat ik tot nu toe gedaan heb.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de gevolgen van mijn niet optimale gezondheid niet te herkennen als dusdanig maar meer als aandoeningen die op zichzelf staan zoals overgevoeligheid voor fijnstof en hooikoorts.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet te onderzoeken bij mijzelf waarom ik bij het verdelen van het eten altijd denk dat ik mogelijk niet genoeg krijg in plaats van uit te zoeken wat de diepere oorzak hiervan is door terug te kijken naar situaties in mijn eerste zeven levensjaren.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet in gezien te hebben dat mijn eetgedrag mogelijk tot zwaarlijvigheid of andere aandoeningen had kunnen leiden als ik wel goed functionerende darmen had gehad waardoor ik niet optimaal de voedingsstoffen uit mijn eten haal.