Dit is een voortzetting van de blog 21 van 2555 – Terug naar de bron – Graven in mijn verleden
Als ik zo terugkijk speelt mijn gezondheid mij regelmatig parten. Daarnaast kan ik niet zeggen dat ik mij daardoor erg belemmerd heb gevoeld. Mijn chronische darmontsteking leidde tot ongemakkelijke situaties en ik had blijkbaar minder energie dan anderen. Terwijl ik dit schrijf krijg ik allerlei beelden binnen van momenten waarop ik toch best wel ‘last’ had van mijn ziekte. Dus ik ga mijzelf hier alweer tegenspreken. Een duidelijk geval van onderdrukking. Mijn eerste herinnering is dat ik er niet zoveel last van heb gehad maar als ik wat beter kijk zie ik toch wat ongemakken. Ik probeer mij te herinneren wanneer ik voor het eerst ontdekte dat ik bloedsporen ontdekte in mijn ontlasting. Een beeld wat ik nog heb is dat ik het zag bij het bezoeken van mijn ouders, die destijds in de VS woonden, en voor hun verblijf in NL een huisje hadden gehuurd in de buurt van Enkhuizen. Terwijl ik dat schrijf zie ik mijzelf naar mijn ontlasting kijken bij mijn oma waar ik tussen ’85 en ’87 in huis heb gewoond. Verder terug wordt lastig. Dat is een heel ander hoofdstuk, een totaal andere setting, daarvoor moet ik van Nederland naar Italië en kijken wat ik nog weet van mijn laatste jaren in dat land.
Ik heb nog een paar beelden, waarvan één nog goed in mijn geheugen geprent omdat ik er later zo’n spijt van had. Had ik toen maar in het moment gehandeld, of misschien toch niet. Het verhaal: Aan het eind van het laatste jaar op de Europese School in Varese (Italië) was er door een van mijn klasgenoten een feestje georganiseerd bij haar thuis. Ik weet niet meer of het direct na de laatste dag school was of een paar dagen later, maar dat doet er niet toe. Het feest speelde zich grotendeels buiten af, het was ten slotte eind mei, begin juni. Op een gegeven moment stond ik te dansen met het meisje waar ik stiekem al jaren een oogje op had en zij was ook degene die het feest had georganiseerd. Na even te hebben gedanst nodigde zij mij uit om naar haar kamer te gaan om nog wat andere muziek uit te zoeken. Ik ben toen niet meegegaan omdat ik niet durfde, of niet geloofde dat het werkelijk waar was dat zij dat tegen mij had gezegd. Als ik hier aan terug denk moet ze mij een vreemde snuiter gevonden hebben. Dom om er op dat moment niet op in te gaan, zoiets draai je niet meer terug. Mijn mind vond dit hele akkefietje heerlijk en fantaseerde er tijdenlang lustig op los. Wat had er kunnen gebeuren als ik met haar mee was gegaan. Misschien hadden we wel zitten zoenen… Helaas voor mijn fantasie, het liep anders. Goede manier geweest om nog eens lekker lang te mindfucken op dit punt.
De periode die daar op volgde was in mijn beleving ook niet al te rooskleurig. Ik ging vrij snel na dat feestje naar Nederland waar ik introk bij mijn oma om daar als op kamers te wonen. Op zich ging dat goed en harmonieus. De opleiding die ik ‘gekozen’ had ging minder. Ik belandde vanuit een internationale setting in een in mijn ogen zeer bekrompen groepje mensen met een duidelijk tunnelzicht als het om de wereld om hen heen ging.Het feit dat ik kersvers uit Italië kwam maakte mij een vreemde eend in de bijt. Ik had weinig of geen aansluiting en zelfs voor het vak waar ik wel goed in ging (Frans) werd ik afgerekend op mijn Nederlandse spelfouten om mijn 10 naar omlaag bij te stellen (mijn gesproken Frans was beter dan dat van de docente, wellicht speelde dat een rol). Ik heb na gezakt te zijn het propedeuse jaar nog eens over gedaan om daarna weer te zakken. Dieper in de put kon ik niet zitten. Ik wist niet wat ik wilde… aha dat brengt mij weer een stapje terug…
In de laatste jaren op de middelbare school (volgens Italiaans model met afhankelijk van de jaren die je het volhield een gelijkstelling aan Mavo, Havo of Vwo) was ik al zoekende naar wat ik wilde gaan doen in het leven. Ik had de grootste moeite om mijzelf te projecteren in wat voor een baan of soort werk dan ook na mijn studie. Omdat techniek mij altijd had aangesproken (repareerde op mijn tiende al de broodrooster van de buurvrouw) had ik in eerste instantie de HTS op het oog. Het ging zelfs zo ver dat ik met mijn ouders een keer, tijdens een vakantie in NL, ben gaan kijken op een HTS in Amsterdam Zuid. Helaas bleef ik zitten in het op één na laatste jaar waardoor ik besloot (of werd er toen voor mij besloten) om niet verder te gaan dan Havo. Ik had nog door kunnen gaan voor VWO ware het niet dat mijn ouders gingen verhuizen naar een ander deel van Italië, terwijl mijn broer net als ik naar NL zou vertrekken. Er had vast wel een mouw aan gepast kunnen worden om mij dat laatste jaar te laten doen, maar het was blijkbaar niet belangrijk genoeg. Het zou interessant zijn om eens te achterhalen welke afwegingen toen zijn gemaakt. Ik heb daar geen echte herinneringen van, alsof ik niet aktief heb meegedaan en de boel maar een beetje op z’n beloop heb laten gaan.
Wordt vervolgd.
Een vaders tocht naar het leven 