Eindelijk! het is avond en ik heb nog energie over. Het (nog) hebben van energie betekend heel veel voor mij. Het betekend dat ik dat kan gaan doen waar ik op andere momenten de energie niet voor heb. En dat brengt mij tot een realisatie die ik heb gedaan naar aanleiding van een opmerking over hoe ik in mijn actuele gezondheidstoestand meestal door mijn dagen heen kom: het kost mij moeite om de dingen te doen die ik wil doen door een dag heen. Dat was een echte eye-opener voor mij. Aan de ene kant omdat ik niet beter weet, aan de andere omdat ik wellicht niet beter wil weten omdat het confronterend is om te weten dat het mij gemiddeld meer moeite kost om dingen gedaan te krijgen. Waarom? Door gebrek aan energie, letterlijk, op stofwisselingsniveau.
Als ik terugkijk dan zie ik dat er eigenlijk niets nieuws is. Ik weet dat mijn gezondheid niet optimaal is, ik weet dat mijn darmen en met name de stofwisseling in mijn darmen daarin een rol speelt, maar gek genoeg heb ik nooit alle praktische zaken op een rijtje gezet om zo alle consequenties te zien maar tegelijkertijd ook openingen te zien om daar veranderingen in aan te brengen. Nadat ik al tijden geleden had vastgesteld dat de reguliere zorg niet verder komt dan het bestrijden van symptomen waardoor het op een gegeven moment lijkt alsof de klachten verdwenen zijn (of dat de bijwerkingen van de medicijnen de overhand nemen omdat geen enkele dokter of specialist je ooit verteld dat je ook met de medicatie kan stoppen) heb ik van alles geprobeerd om mijn gezondheid op te krikken. Soms lukt het mij om gedurende een periode een wankel evenwicht te bereiken maar er hoeft maar iets te gebeuren en ik heb weer een terugval.
Het bezoek aan een natuurgenezer was eigenlijk (en eindelijk) een doorbraak. De natuurgeneeskunde, net zoals homeopathie overigens, kijkt naar de juiste balans in je lijf en kan aangeven waar er onbalans is en wat je daar aan kan doen. Een ding wordt duidelijk, maar ook dat is niet nieuw, alles komt uit mijn eigen beweging, achterover leunen en wachten tot ik weer naar 100% energie ga is er niet bij. Het is hard werken, maar als je weet waar je naar toe moet werken is het, zelfs als je niet veel energie hebt, een zeer aanvaardbare situatie. Bijna drie weken lang heb ik een soort terugval meegemaakt die mij nog eens dubbel en dwars heeft duidelijk gemaakt waar ik de afgelopen 20 tot 30 jaar mee te maken heb gehad. Ook zie ik dat ik mij eigenlijk al mijn heel leven lang door grenzen heen heb geduwd met als gevolg dat ik op een gegeven moment echt geen knip voor mijn neus waard was. Soms is dat nodig omdat de omstandigheden erom vragen, maar het is op z’n minst frustrerend als je na zo’n periode letterlijk geen boe of bah meer kunt zeggen.
Als ik terugkijk zie ik hoe ik veel efficiënter had kunnen functioneren in mijn leven. Wat ik ook zie dat ik niet zo erg veel afwijk van andere mensen om mij heen. Betekend dat anderen ook ziek zijn en niet veel energie hebben maar het niet door hebben? Misschien in lichtere mate zodat het niet opvalt? Of sta je anders in het leven als energie geen punt is? Ik weet het niet, omdat ik nooit in zo’n situatie heb gezeten. Ik begin wel steeds beter te begrijpen wat geen zin hebben en luiheid of gedemotiveerd zijn inhoudt. Dat is een mentale moeheid die je afremt en in feite murw maakt. Het geen zin in iets hebben ken ik nog wel van toen ik tussen de zeven en de tien jaar oud was, later kan ik mij niet echt herinneren ergens geen in te hebben in de zin van verveeld zijn. Natuurlijk wel het actief geen zin hebben in bijvoorbeeld huiswerk maken, dat was een soort actieve luiheid omdat, gedurende een periode in ieder geval, school mij soms iets te gemakkelijk afging, totdat ik te laat was om alles nog goed te volgen.
Weer terugkijkend naar periodes waarin ik pieken had in mijn ziektebeeld zie ik ook dat ik vaak gedurende die periodes ook extra kon doorzetten. Gedurende mijn HBO opleiding was ik eigenlijk goed ziek maar toch heb ik een tweejarige opleiding in één jaar afgerond. Ik kon niets anders erbij hebben, maar ik ben ervoor gegaan. Ik had geaccepteerd dat ik het moest doen met een bepaalde hoeveelheid energie.
In mijn latere leven heeft het hebben van minder energie er niet voor gezorgd dat ik geen uitdagingen en avonturen aanging. Misschien wel bij gebrek aan inzicht of het niet willen erkennen van mijn beperkingen die achteraf niet eens een erg grote rol hebben gespeeld. Wat ik wel zie is wat ik meer had kunnen doen als ik meer energie had gehad. Ik heb er menige dag opzitten dat ik maar matig productief ben geweest, alleen maar omdat ik de fut niet had om er meer van te maken.
In mijn volgende blogs ga ik verder in over mijn relatie met energie in kaart te brengen zodat ik daar ook vanuit de geest op gelijke pas ga lopen als lichamelijk.
Een vaders tocht naar het leven 