Wat gebeurt er als je iets niet goed meer herinnert, om wat voor een reden dan ook? Dan komt er vroeg of laat een consequentie. Zo ook voor een jaren geleden afgesloten bankrekening. Door verhuizing naar het buitenland was het lastiger dan normaal om in de gaten te houden of de rekening op de juiste manier was afgesloten. Achteraf bleek dat ik nog geld had overgemaakt in de veronderstelling dat daarmee een eventueel tekort aan saldo werd vereffend. In de veronderstelling dat geen bericht goed bericht was het ik nooit meer gecontroleerd of het allemaal gelukt was. Nu, bij terugkomst in Nederland, na 6 jaar in het buitenland, blijkt dat er een flink bedrag openstond. Blijkbaar zijn er nog allerlei bedragen afgeschreven waarvan ik geen afschrift meer gekregen heb. Met de rente en de incassokosten en vorderingskosten is het geheel een fors bedrag geworden. En mij rest niets anders dan het bedrag te betalen.
Ik heb overwogen in beroep te gaan, maar uiteindelijk is het mijn nalatigheid geweest die dit als consequentie heeft. Ik zou mijn kunnen beroepen op het feit dat ik niet alle brieven van de bank heb gehad omdat ik mijn postadres in korte tijd een aantal keer had gewijzigd. Ik kan daarmee zeggen dat ik het allemaal niet wist, maar hoe lastig het ook had geweest om de situatie van mijn bankrekening te traceren, als ik destijds alle mogelijkheden had afgewogen, dan had ik wellicht de zaak beter gevolgd en zat ik nu niet met extra hoge kosten.
Dit is een mooi voorbeeld van wat de consequenties kunnen zijn van het aannemen van het “Ik weet het niet-personnage” en geeft duidelijk aan dat ik, ondanks de vele redenen die ik kan opgeven om uit te leggen waarom het zo ik gelopen, de consequenties gedeeltelijk of geheel had kunnen voorkomen door grondiger te handelen en het afhandelen van deze zaak niet op zijn beloop had gelaten om mij later te kunnen beroepen op het “ik weet het niet (meer)”.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om destijds niet alle stappen te hebben doorlopen om er zeker van te zijn dat de bankrekening op de juiste manier zou worden afgesloten.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om weerstand te voelen als ik wordt geconfronteerd met de gevolgen van mijn nalatigheid.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om kortademig te worden en mijn hartslag te laten versnellen als ik aan de gang moet met de afhandeling van de consequenties van mijn (niet) handelen in het verleden. Als ik nu mijn hart snel voel kloppen en kortademig wordt dan stop ik, haal ik aden en focus mijzelf op de te verrichten handelingen.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om emoties te voelen van oneerlijkheid, slachtoffer zijn, machteloosheid als ik word geconfronteerd met de consequenties van mijn eigen handelen. Als ik nu deze emoties voel dan stop ik, haal ik aden en overweeg de te nemen stappen in het belang van iedereen.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te overwegen om in beroep te gaan om zodoende mijn ‘gelijk’ te halen terwijl ik , als ik in zelf-eerlijkheid naar de situatie kijk, weet dat ik niet alles in het werk heb gesteld om deze consequenties te voorkomen.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn (financiële) zaken secuur bij te houden en geen aannames te doen maar alle stappen naloop om een correcte afhandeling van zaken te verzekeren.
Een vaders tocht naar het leven 