Eerste blog uit de serie “Terug naar de bron”.
Tijdens het volgen van een chat besefte ik mij ineens dat ik een meester ben in het onderdrukken van emoties. Zelfs, of juist als het allemaal best wel heftig wordt dan kan het zijn dat ik in het moment dat de druk eraf gaat of een moment van bezinning de tranen bijvoorbeeld voel opkomen. Maar voor ik er erg in heb is dat gevoel al weer weg. Ik ben erg snel en effectief om dit soort gevoelens, en dan met name de negatieve, weg te drukken. Zelfs als ik in mijn moment van bezinning ergens heel diep de behoefte voel om eens flink te gaan janken.
Zeker de afgelopen tijd zijn er genoeg situaties geweest waar ik mij best behoorlijk rot heb gevoeld. Maar ik heb tegelijkertijd mijn emoties weten weg te redeneren door mijzelf te zeggen dat mijn persoonlijk leed nietig is in vergelijk met het leed van anderen en van de wereld in zijn geheel.
Mijn motto is dus erg Calvinistisch, ‘Niet zeuren, tanden op elkaar en doorgaan’. De bron daarvan ligt ongetwijfeld in mijn opvoeding en waarschijnlijk ook in de genen. Maar nu wordt het leuk. Tegelijk met het mij beseffen dat ik al misschien mijn hele (volwassen) leven mijn emoties onderdruk komt nu ook het besef dat het onderdrukken wel eens gevolgen zou kunnen hebben voor mijn gezondheid. Dat laatste met name omdat ik de al sinds enige tijd een opleving heb van mijn chronische darmontsteking die niet in hevigheid afneemt zoals eerder in de afgelopen periode, maar toeneemt.
Dit brengt ook een stukje angst aan het licht. Angst die ik ook vakkundig weet weg te drukken. Als je een chronische ziekte hebt, en ik houdt mij voor het gemak maar aan de diagnose die ruim 25 jaar geleden is gesteld na onderzoek van mijn dikke darm, dan heb je natuurlijk angsten.
Maar, misschien is het nu tijd om de oorzaak uit te gaan zoeken en aan te pakken. Daarom begin ik met het een en ander op een rijtje te zetten en ik begin met een terugblik naar mijn jeugd.
Als ik er zo op terugkijk heb ik een redelijk onbezorgde jeugd gehad. Mijn vader had een drukke baan, daardoor was hij regelmatig van huis, maar het mankeerde ons aan niets. We leefden in keurige huizen, hadden keurige kleren, gingen regelmatig op wintersport, hadden een zeilboot (die in de loop der jaren steeds door een groter model werd vervangen). Maar er is ook iets raars met mijn jeugd, en met name de herinneringen die ik heb, of beter, niet meer heb. Het komt regelmatig voor dat ik mij weinig of niets kan herinneren van bepaalde stukken uit mijn jeugd, alsof ik die periodes heb weggedrukt.
Een van die periodes gaat over de laatste jaren op de middelbare school. Opmerkelijk over deze periode is het feit dat het met mijn prestaties bergafwaarts ging. Waar ik in het begin van de middelbare school mooie cijfers haalde, ging het later steeds minder gemakkelijk. Ik kan mij wel herinneren dat ik de eerste schooljaren na de lagere school vrij gemakkelijk vond. Dat zorgde ervoor dat ik mij een vrij nonchalante houding aanmat en voor bepaalde vakken het huiswerk in de les deed, tijdens het doornemen van het huiswerk. Lekker spannend voor als je de beurt kreeg.
Als ik zo naar die jaren kijk dan zou ik kunnen concluderen dat ik mijzelf steeds meer in een fantasiewereld terugtrok, steeds meer in mijn eigen wereld. De vraag is waarom ik dat deed. Ik heb een periode gehad waarin ik werd gepest en ik had ook niet altijd het gevoel makkelijk aansluiting te vinden met klasgenoten.
Ik zie hier een hele sterke lijn die ik de laatste tijd steeds duidelijker zie opkomen. Ik zag mijzelf als minder dan de mensen om mij heen. Het was/is iets ongrijpbaars, iets wat van erg diep van binnenuit komt. Misschien wel genetisch. Mijn vader heeft vaak op zijn tenen moeten lopen om zijn werk te kunnen doen en mijn opa zag zichzelf als een bescheiden man ondanks het feit dat hij vele mensen om zich heen hadden die hem erg waardeerden als persoon. Van mijn opa weet ik het niet, maar van mijn vader weet ik zeker dat hij zich, bewust of onbewust, verzet heeft tegen dat gevoel van minder zijn. Dat heeft geresulteerd in een mooie carrière. Dat laatste is natuurlijk ten koste gegaan van andere zaken zoals zijn aansluiting met het gezin die werd verstoord door afwezigheid zowel als hij op reis was als afwezigheid als hij thuis was maar zich volledig focuste op zichzelf ontspannen en weer opladen om er weer tegenaan te kunnen. Het gezin draaide in dat proces mee wat zich met name in het weekeinde afspeelde. Eigenlijk onderbrak mijn vader een vrij harmonieus evenwicht tussen mijn moeder en haar twee zoons als hij ’s avonds moe en prikkelbaar thuiskwam en in het weekeinde enigszins geforceerd moest ontspannen door dwangmatig te gaan wandelen, zeilen, skiën, sauna, enz.
In de komende blogs zal ik dieper ingaan op onder andere dit gevoel van minderwaardigheid, mijn onderdrukte emoties, mijn angsten m.b.t. mijn gezondheid. Hier zal ik steeds graven in het verleden om zo te achterhalen waar de bron ligt om zo deze te benoemen en een plek te geven waardoor ik dan in staat zal zijn om ermee af te rekenen.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om gedurende een lange periode in mijn leven mijn gevoelens en emoties te onderdrukken. Dit heeft betrekking tot gevoelens van verdriet om dingen die tegenzitten in het leven (ook al zijn het altijd gevolgen van wat ik eerder in mijn leven heb gedaan), maar ook gevoelens van vreugde omdat ik die mijzelf niet volledig gunde.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het niet hebben van herinneringen op een groot aantal punten niet als aanleiding zag om juist dat punt verder te gaan onderzoeken maar daarin te berusten en daardoor niet mijn zelf-verantwoordlelijkheid te nemen over dat gedeelte van mijn leven.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bewust herinneringen zo goed weg te drukken dat ik zelf ging geloven dat die momenten nooit in mijn leven hebben plaatsgevonden in plaats van mijzelf te pushen om uit te zoeken wat ik mij nog van een bepaalde gebeurtenis kon herinneren om zo mijn verantwoordelijkheden te kunnen nemen over hetgeen was gebeurt en de gevolgen van deze gebeurtenissen.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het punt van het onderdrukken van emoties niet te willen aanpakken omdat ik bang ben een beerput te openen en mijzelf te moeten ‘facen’ en daar in zelf-oprechtheid iets aan te moeten doen.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf als minder dan andere te beschouwen terwijl ik weet dat dit in geen enkele situatie het geval kan zijn, zelfs als de ander zich als meerdere gedraagt en dat mogelijk nog versterkt door mijn onderdanige/minderwaardige opstelling.
Een vaders tocht naar het leven 