Dag 70 – Lasagna – Laag voor laag

Lees mijn vorige blogpost voor de juiste context.

Hieronder de zelfvergevingen die teruggrijpen naar de punten die ik in mijn vorige posts heb beschreven.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf te laten overdonderen door een reactie op een situatie die alleen in mijn eigen hoofd bestaat zonder deze te toetsen aan de werkelijkheid van het moment.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet in het hier en nu te staan of bewust te zijn van mijn handelingen en reacties maar in mijzelf gekeerd te zijn en in mijn eigen wereld te leven.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn frustraties over mijn (gebrek aan) handelen niet te onderkennen en op te kroppen om zo voldoende druk op te laten bouwen om deze frustratie als een uitbarsting, ongecontroleerd te laten gebeuren.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om op basis van opinies en verwachtingen die ik van anderen heb en niet heb gecommuniceerd met deze anderen, frustraties op te bouwen als een soort van negatieve energie die op een gegeven moment tot een uitbarsting en voorgestelde opluchting zal leiden.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn eigen drang naar het niet verkwisten van voedsel als excuus te gebruiken om anderen denkbeeldig bepaalde handelspatronen op te leggen en als die niet overeenkomen met mijn voorstellingen, hierover frustraties op te bouwen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in vergelijkbare situaties geen actie heb ondernomen om uit te zoeken wat de oorzaken zijn geweest van mijn reacties om zo deze punten uit te werken en herkenbaar te maken zodat ik in een nieuwe maar vergelijkbare situatie meer houvast heb om in het moment de reacties te onderkennen en te stoppen.

Dag 68 – Lasagna

Terwijl ik vanmorgen mijn lunch uit de koelkast haalde zag ik een bakje met een restje lasagna van een paar dagen ervoor staan en zei hardop: “Ik zal de lasagna *) invriezen voordat deze niet meer goed is om te eten. Zodra ik aangekleed ben zal ik het naar de schuur brengen (waar de vriezer staat).” Mijn partner reageerde hierop door op te merken dat ik het bakje goed in zicht moest zetten omdat ik het anders zou vergeten.

De toon en de intentie van de opmerking triggerden bij mij een reactie, geïrriteerd onderbrak ik een vermoedelijke stroom aan argumenten waarmee mijn partner ging onderbouwen waarom ze de opmerking had gemaakt met de opmerking: “Ik heb gezegd dat ik het zodra ik ben aangekleed naar de schuur zal brengen, en als ik dat zeg dan is dat ook zo”.

De reden dat ik hier geïrriteerd op reageerde is op zich een interessant punt. In eerste instantie vraag ik mij af waarom ik sowieso geïrriteerd werd door de opmerking. De uitleg kan vrij simpel zijn, in het verleden heb ik in vergelijkbare situaties niet gedaan wat ik had aangegeven of wat ik als verwachting had gecreëerd. Als ik verder ga kijken dan zie ik dat ook mijn opmerkingen over restjes met eten die in de koelkast blijven staan totdat ze weggegooid kunnen worden een rol spelen. Deze opmerkingen gingen meestal gepaard met irritatie en verwijt naar mijn partner (vanuit mijn optiek op dat moment de beheerder van de voorraden in de koelkast) dat zij dit niet goed heeft beheerd. En dat laatste haakt weer in op mijn eigen drang om zo min mogelijk te verspillen/verkwisten.

Ik zie dus dat er allerlei emotionele ladingen aan mijn geïrriteerde reactie vast zitten. Een soort netwerk van voorvallen uit het verleden die op de loer liggen om op het juiste moment (onbewaakt ogenblik) tevoorschijn te komen en voor verwarring gaan zaaien.

Een reactie heeft altijd een aanleiding, iets wat de reactie heeft getriggerd. In dit geval kan het de intonatie van de stem van mijn partner geweest zijn, al heb ik dat niet bewust ervaren. Ik weet dat ik als mens geprogrammeerd ben om te reageren op verschillende stem intonaties. Deze intonaties kunnen zeer subtiel zijn en vaak gebruiken we ze niet eens heel bewust, tenzij we geleerd hebben hoe men op bepaalde intonaties reageert en gebruiken dat om de anderen te beïnvloeden of zelfs te manipuleren.

Als ik zo terug kijk zie ik dat ik in feite ben overdonderd door mijn eigen emotionele reacties die in een fractie van een seconde de kans zagen om mij uit balans te tikken door gebruik te maken van de vele (emotionele) koppelingen met eerdere ervaringen en herinneringen. Deze herinneringen liggen op de loer als het ware omdat ik er nog geen aandacht aan heb besteed. Met andere woorden, ik heb nog niet uitgezocht waarom ik in die andere situatie (emotionele) reacties had in combinatie met verwachtingen, aannames en verwijten naar anderen.

Vanavond heb ik gelijk een van de factoren die een rol speelden in het beslissen om de lasagna wel of niet gelijk in te vriezen met mijn dochter besproken (aangezien het gaat om een stuk lasagna waar zij geen trek meer in had) en afgesproken onder welke voorwaarden ik haar eten kan invriezen of niet. Probleem opgelost!

Niet helemaal opgelost, zo gemakkelijk kom ik hier niet van af. Om ervoor te zorgen dat ik in een vergelijkbare situatie niet weer in de reactie ga zal ik op de verschillende punten die ten grondslag liggen aan mijn reactie zelfvergeving doen waardoor ik de punten helder uitwerk en vervolgens een correctie kan toepassen. Als dan zo’n situatie zich weer voordoet dan kan ik deze herkennen en hetgeen wat ik het uitgewerkt en vergeven kan ik dan real time toepassen om zo niet in de herhaling te vallen. Op deze manier ruim ik de overtollige ballast op die mijn reacties in die bepaalde momenten veroorzaken. Hierdoor kan ik mij met volle aandacht focussen op wat er echt in die situaties gedaan moet worden.

Lees mijn volgende blogpost voor het vervolg.

*) In Nederland spreken we meestal over lasagne terwijl in Italië met het over lasagna heeft.

Dag 65 – Niet zeuren, gewoon doorgaan!

Tijdens mijn wekelijkse chat met mijn buddy (begeleider) kwam aan het licht dat ik best veel zaken onderdruk. Dat is op zich niets nieuws voor mij maar gedurende het gesprek kwam het wel heel mooi naar voren met praktische voorbeelden.

Naar aanleiding van de opdracht had ik gekeken naar een bepaalde situatie die bij mij een reactie had veroorzaakt. Als ik mijn reactie of reacties onder de loep neem dan kan ik onder andere zien dat ik gereageerd heb op bepaalde ‘triggers’ (woorden, geluiden, stem tonaliteit, geuren, licht, kleur, etc.) met verschillende emoties en gevoelens.

In dit specifieke geval reageerde ik met een aantal emoties die ik in het moment niet gelijk kon benoemen. Wel weet ik nog heel goed wat mijn gedachten waren, en door die gedachten te bekijken kon ik uiteindelijk vaststellen dat mijn reactie angst was voor de geschetste situatie. De combinatie van bepaalde woorden, stemgeluid en tonaliteit zorgden ervoor dat er in mijn onderbewustzijn bepaalde knoppen werden ingedrukt. Mijn reacties met “maar” en “als” zijn uiteindelijk allen terug te brengen naar een basis emotie: angst. In dit geval angst voor verandering, angst voor een terugval naar een minder stabiele periode met fysieke en geestelijke druk.

Als je mij onmiddellijk na het voorval had gezegd dat ik met angst had gereageerd (zonder dat zozeer te uitten overigens), dan had ik het ontkend. Maar door in de context van mijn DIP Pro les dit punt te onderzoeken en uit te werken en daarna te bespreken met mijn buddy komen er toch bepaalde punten boven water waar ik meer verder kan. Ik weet nu een van de oorzaken van mijn reacties  en kan daarmee aan de slag, de oorzaak als het ware ontzenuwen door het te herkennen, zelfvergeving op die specifieke gevoelens en emoties te doen en tegelijkertijd het zover mogelijk te ontrafelen. Hierdoor leer ik mijzelf beter kennen en kan ik voorkomen dat ik in een vergelijkbare situatie dezelfde (angst-) reactie krijg en niet verder luister, geen oprecht of in ieder geval zinnig antwoord kan geven maar gewoon kan luisteren, verwerken en er verder iets mee doen wat zinnig is in de gegeven situatie.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn gevoelens en emoties te onderdrukken waardoor ik mijn hoofd als het ware in het zand steek en mijzelf de mogelijkheid ontneem om in het moment te zien hoe ik reageer op de gegeven situatie.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de ‘triggers’ niet te herkennen waardoor ik mijn gedachten de ruimte gaf om een rookgordijn van argumenten op te trekken waarin ik een serie van emoties op deze gedachten heb toegestaan.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf niet te hebben gegund om in het moment mijn reacties te onderkennen om de echte emotie, angst in dit geval, te herkennen zodat ik daar in het moment had begrepen waar ik stond en mijzelf op effectieve wijze had kunnen aansturen.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van onderdrukken van emoties en gevoelens dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mijn hoofd in het zand steek om zo mijn reacties niet te hoeven verantwoorden naar mijzelf. Ik stop met mijzelf te verstoppen en gevoelens en emoties te onderdrukken en sta een en gelijk aan het leven.

Dag 64 – Blinde vlek

Vanmorgen sprak ik een collega die ik ruim een maand niet had gezien door vakantie en vrije dagen van beide. We hadden het eerst over onze respectievelijke vakanties om daarna terug te gaan naar de periode ervoor. De weken en maanden voor de vakantieperiode waren gekenmerkt door onrust op de werkvloer. Er was van alles aan de hand in het bedrijf maar we konden geen duidelijk beeld krijgen van wat er werkelijk aan de hand was. Uiteindelijk, in de eerste week van mijn vakantie kreeg ik te horen dat ik na de vakantie een hoop collega’s niet meer terug zou zien. Ikzelf was buiten schot gebleven.

Na het gesprek voelde ik wat onrust in mijn lijf maar schonk daar verder geen aandacht aan totdat ik weer achter mijn bureau zat en met mijn kamergenoot in gesprek was. Ik zag een kleine blinde vlek van krioelende figuurtjes die steeds groter werd. “Dat is een tijd geleden”, dacht ik bij mijzelf. Terwijl ik gewoon doorsprak had ik niet mijn volledige concentratie, zo’n alsmaar groter wordende vlek beperkt je gezichtsvermogen aanzienlijk tot op het punt dat je niet meer kunt lezen. Ik deed aan drie “Standups” mee waarin de leden van de teams vertellen wat ze de dag ervoor gedaan hebben en wat ze vandaag gaan doen. De vlek bleef… Pas een half uur later, weer terug achter mijn bureau, trok de vlek weer weg en kon ik weer gewoon door met mijn werk.

Al was deze ervaring voor mij niet nieuw en had ik deze vlekken al in mijn tienerjaren, besloot ik om dit keer toch even hierbij stil te staan. Nooit eerder heb ik onderzocht wat de aanleiding van de blinde vlek zou kunnen zijn. Ik onderging het feit en was blij als het weer over was. Eigenlijk heb ik elke keer de mogelijkheid om dit signaal van mijn lijf verder te onderzoeken genegeerd, weggedrukt.

Als ik nu ga kijken naar de tijdslijn van vanmorgen zie ik in eerste instantie niets bijzonders. Of beter, ik wilde in eerste instantie niet zien wat er aan de hand was. Nu ik naar de situatie kijk en alle dimensies in ogenschouw neem, zie ik dat de oorzaak van mijn blinde vlek, een soort onwel zijn, veroorzaakt is door het feit dat ik emotioneel heb gereageerd op het feit dat we de spannende tijden op het werk en het daarop volgend ontslag van onder andere een aantal collega’s waarmee ik nauw samenwerkte als onderwerp aansneden.

Wat duidelijk werd in deze evaluatie is dat ik dit hele punt nog onvoldoende heb verwerkt. Ik heb het weggedrukt en het is dan ook niet vreemd dat het weer de kop opsteekt als een gesprek die kant opgaat. Ik heb vandaag geleerd dat ik de signalen van mijn fysieke lijf nooit moet negeren. Er is altijd een oorzaak voor fysiek ongemak en ziekte. Niet altijd is het gemakkelijk om te achterhalen wat de oorzaken zijn van het ziekte en fysieke ongemakken, maar er zijn altijd meerdere oorzaken in de zin van oorzaken die in verschillende dimensies liggen.

---

Om dit keer gebruik te maken van de situatie en op een effectieve manier de punten uit te werken ga ik hieronder zelfvergeving toepassen, gevolg door het uitschrijven van de realisatie en om af te sluiten pas ik zelfcorrectie toe.

• Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om reacties van mijn fysieke lijf te negeren waardoor ik keer op keer hetzelfde proces moet doorlopen totdat ik begrijp dat ik actie moet nemen om deze ‘loop’ te doorbreken.
• Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van het minder denken te hebben, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik vanuit een gevoel van meer willen hebben het tegenovergestelde geloof. Ik stop het bestaan in polariteit, en sta één en gelijk aan het leven.
• Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet in meer en minder te denken, waardoor ik geloof dat ik minder heb en minder ben en dus verlang naar meer te hebben en meer te zijn.

• Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om ongemerkt een emotionele reactie te hebben op het gesprek met mijn collega dat als onderdrukte emotie mij verraste en uit balans bracht.
• Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van reageren op bepaalde situaties waarbij ik niet de spanning, druk, stress op de juiste manier heb onderkent en een plek gegeven, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik vanuit een drang naar overleven en doorgaan en niet willen zien wat er daadwerkelijk speelt mijn emoties heb weggestopt in plaats van opgepakt en gebruikt. Ik stop het bestaan in polariteit, en sta één en gelijk aan het leven.
• Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om emoties niet te onderdrukken, waardoor ik geloof dat ik de gevolgen niet hoef aan te gaan en daarmee denk alles aan te kunnen zonder gevolgen.

• Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om tijdens het gesprek met mijn collega mijzelf terug te trekken in mijn geest / gedachten om zo een te worden met mijn emoties van zelf medelijden.
• Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van mijzelf terugtrekken in de geest, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik door mij te onttrekken van de werkelijkheid denk de gevolgen die ik onder ogen zou moeten zien uit de weg kan gaan. Ik stop het bestaan in polariteit, en sta één en gelijk aan het leven.
• Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om altijd in het hier en nu te blijven en na ingrijpende situaties de discipline te hebben om de opgedane ervaringen zo snel mogelijk op papier te zetten en daarover zelfvergeving te doen.

Dag 63 – Monetaire frustraties

Op een dag gaf mijn partner aan dat het voor haar opstartend bedrijf noodzakelijk is om een mobiele printer aan te schaffen. Ik had zojuist een transactie afgerond waarbij je voor je oude computer nog een klein bedrag kan terugkrijgen en mijn partner zei daarop dat we dat geld mooi konden gebruiken om een gedeelte van de aanschaf van de printer mee te bekostigen. Ik reageerde daarop met frustratie omdat ik al een andere bestemming voor dat geld had, uitstapjes met het gezin.

Mijn motivatie hiervoor is dat we dit jaar het vakantiegeld in de zaak hebben gestopt en er daarmee geen geld is voor vermaak anders dan wat er eventueel aan het eind van de maand overblijft, en aangezien dat meestal niets is leek het mij wel zo aardig om via de verkoop van goederen die we niet nodig hebben iets extra’s binnen te halen. Het gaat om kleine bedragen waarmee je kleine dingen kunt doen.

De suggestie om deze kleine bedragen te gebruiken voor het bekostigen van zakelijke uitgaven schoot mij in het verkeerde keelgat. Om de financiën op orde te krijgen probeer ik juist te gaan werken met het reserveren van bedragen en het maken van begrotingen. In de afgelopen jaren heb ik steeds moeten schuiven met geld en tijdelijk uit potjes moten pakken om toch rond te komen. Als daarbij (te) laat betaalde rekeningen komen dan wordt het erg lastig om alles bij te houden en later weer op orde te krijgen.

Nu dat we net mooi rond komen is het voor mij belangrijk dit evenwicht te bewaren en het geeft mij onrust als er verstorende factoren zijn die het overzicht en de methodiek verstoren. De conclusie die ik uit dit voorval trek is dat geld gerelateerde zaken al snel frustratie opleveren, en die frustraties zijn het gevolg van het hebben van bepaalde gevoelens en emoties die door geld gerelateerde zaken worden getriggerd.

Hieronder zal ik aan de hand van zelfvergevingen de verschillende punten uitwerken die ik als oorzaak zie voor mijn frustraties.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om gevoelens van frustratie toe te staan als mijn partner opmerkingen of voorstellen doet over geldzaken die niet in mijn verwachtingspatroon liggen.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van gefrustreerd raken indien zaken buiten mijn verwachtingspatroon gebeuren, dan stop ik en haal ik adem.
Ik realiseer en zie dat ik vanuit een gevoel van het onder controle hebben van bepaalde zaken het tegenovergestelde bereik. Ik stop het bestaan in polariteit, en sta één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn verwachtingen zo te managen dat ik stabiel in het punt ben en niet door externe factoren van mijn a propos raak.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om gevoelens onderdrukte angst in de vorm van frustratie te uiten als er maar ook een suggestie ontstaat van het bedreigen of ondermijnen van mijn geldbeheer.
Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van onderdrukken van angst, dan stop ik en haal ik adem.
Ik realiseer en zie dat ik vanuit angst handel en daarmee het tegenovergestelde bewerkstellig dan het beoogde resultaat. Ik stop het bestaan in polariteit, en sta één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet meer mijn angsten te onderdrukken waardoor ik geloof dat ik toch alles onder controle heb, maar mijn angsten onderken en uitzoek om deze als dusdanig een plek te geven of weg te halen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan niet open te staan voor suggesties over geldbeheer en deze niet objectief te bekijken en dan een onderbouwde terugkoppeling te geven over het nut of de haalbaarheid van de gesuggereerde oplossing.
Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van het afwijzen van suggesties, dan stop ik en haal ik adem.
Ik realiseer en zie dat ik vanuit een punt van onzekerheid mijzelf afsluit van suggesties. Ik stop het bestaan in polariteit, en sta één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn onzekerheden te onderkennen en uit te zoeken, waardoor ik open kan staan voor suggesties en deze afhandel op hun waarde in het gegeven moment.

Dag 62 – Principe 1 – Realiseren en leven volgens mijn beste kunnen

Deze post schrijf ik naar aanleiding van Mijn Beginselverklaring. Het eerste principe luidt:

Realiseren en leven volgens mijn beste kunnen

Indien ik wil leven volgens mijn beste kunnen dan moet ik beginnen met realiseren. Ten eerste ga ik kijken naar wat “mijn beste kunnen” praktisch inhoud.  Leef ik dagelijks volgens het principe “mijn beste kunnen”? Nee.  Als ik kijk hoe ik in de loop van mijn leven omgegaan ben met nieuwe situaties en uitdagingen heb ik mijzelf vaak horen zeggen dat ik niet geschikt ben, niet klaar om het aan te gaan, niet sterk, niet slim, niet groot, niet klein, etc. Hiermee leg ik mijzelf een beperking op die ik zelf heb verzonnen zonder dat daar daadwerkelijk feiten aan ten grondslag liggen.

Wat kan ik doen om geen slachtoffer te zijn van mijn eigen opgelegde beperkingen? In eerste instantie ben ik begonnen met het (h)erkennen dat deze beperkingen er zijn.  Deze stap haalt al veel druk van de ketel, en dat is nodig voor de volgende stap: verder onder de loep nemen van elke specifieke beperking, begrijpen waar deze vandaan komt, wat de oorzaken zijn, de trigger punten, de gekoppelde emoties en gevoelens, reacties. Door het uitschrijven van al deze punten is het mogelijk een goed beeld te krijgen en het punt in vele dimensies te belichten.

De volgende stap is om op elk uitgewerkt punt onszelf te vergeven voor dat specifieke punt. In het uitschrijven van deze zelfvergevingen is het van belang alle aspecten te raken die we op dat moment zien om zo volledig mogelijk te zijn in het doorgronden en het accepteren en vergeven van deze punten.

Als laatste stap pakken we de punten waarop we zelfvergeving hebben gedaan op en schrijven een zelf-correctie waarin we aangeven dat als we weer eenzelfde punt of patroon zien deze stoppen en ons verbinden aan het feit dat we er niet meer in mee gaan.

Door de bovenstaande stappen systematisch toe te passen op punten waar we tegenaan lopen en dan met name excuses, angsten, reacties, gevoelens en emoties die opspelen in bepaalde situaties waar we eigenlijk weten dat we de volgende stap kunnen en moeten nemen zijn we in staat om een heleboel beperkingen uit de weg te nemen waardoor we inderdaad in staat zijn om ons leven te realiseren en te leven volgens ons beste kunnen.

Dag 61 – Energie!

Eindelijk! het is avond en ik heb nog energie over. Het (nog) hebben van energie betekend heel veel voor mij. Het betekend dat ik dat kan gaan doen waar ik op andere momenten de energie niet voor heb. En dat brengt mij tot een realisatie die ik heb gedaan naar aanleiding van een opmerking over hoe ik in mijn actuele gezondheidstoestand meestal door mijn dagen heen kom: het kost mij moeite om de dingen te doen die ik wil doen door een dag heen. Dat was een echte eye-opener voor mij.  Aan de ene kant omdat ik niet beter weet, aan de andere omdat ik wellicht niet beter wil weten omdat het confronterend is om te weten dat het mij gemiddeld meer moeite kost om dingen gedaan te krijgen. Waarom? Door gebrek aan energie, letterlijk, op stofwisselingsniveau.

Als ik terugkijk dan zie ik dat er eigenlijk niets nieuws is. Ik weet dat mijn gezondheid niet optimaal is, ik weet dat mijn darmen en met name de stofwisseling in mijn darmen daarin een rol speelt, maar gek genoeg heb ik nooit alle praktische zaken op een rijtje gezet om zo alle consequenties te zien maar tegelijkertijd ook openingen te zien om daar veranderingen in aan te brengen. Nadat ik al tijden geleden had vastgesteld dat de reguliere zorg niet verder komt dan het bestrijden van symptomen waardoor het op een gegeven moment lijkt alsof de klachten verdwenen zijn (of dat de bijwerkingen van de medicijnen de overhand nemen omdat geen enkele dokter of specialist je ooit verteld dat je ook met de medicatie kan stoppen) heb ik van alles geprobeerd om mijn gezondheid op te krikken. Soms lukt het mij om gedurende een periode een wankel evenwicht te bereiken maar er hoeft maar iets te gebeuren en ik heb weer een terugval.

Het bezoek aan een natuurgenezer was eigenlijk (en eindelijk) een doorbraak. De natuurgeneeskunde, net zoals homeopathie overigens, kijkt naar de juiste balans in je lijf en kan aangeven waar er onbalans is en wat je daar aan kan doen. Een ding wordt duidelijk, maar ook dat is niet nieuw, alles komt uit mijn eigen beweging, achterover leunen en wachten tot ik weer naar 100% energie ga is er niet bij. Het is hard werken, maar als je weet waar je naar toe moet werken is het, zelfs als je niet veel energie hebt, een zeer aanvaardbare situatie. Bijna drie weken lang heb ik een soort terugval meegemaakt die mij nog eens dubbel en dwars heeft duidelijk gemaakt waar ik de afgelopen 20 tot 30 jaar mee te maken heb gehad. Ook zie ik dat ik mij eigenlijk al mijn heel leven lang door grenzen heen heb geduwd met als gevolg dat ik op een gegeven moment echt geen knip voor mijn neus waard was. Soms is dat nodig omdat de omstandigheden erom vragen, maar het is op z’n minst frustrerend als je na zo’n periode letterlijk geen boe of bah meer kunt zeggen.

Als ik terugkijk zie ik hoe ik veel efficiënter had kunnen functioneren in mijn leven. Wat ik ook zie dat ik niet zo erg veel afwijk van andere mensen om mij heen. Betekend dat anderen ook ziek zijn en niet veel energie hebben maar het niet door hebben? Misschien in lichtere mate zodat het niet opvalt? Of sta je anders in het leven als energie geen punt is? Ik weet het niet, omdat ik nooit in zo’n situatie heb gezeten. Ik begin wel steeds beter te begrijpen wat geen zin hebben en luiheid of gedemotiveerd zijn inhoudt. Dat is een mentale moeheid die je afremt en in feite murw maakt. Het geen zin in iets hebben ken ik nog wel van toen ik tussen de zeven en de tien jaar oud was, later kan ik mij niet echt herinneren ergens geen in te hebben in de zin van verveeld zijn. Natuurlijk wel het actief geen zin hebben in bijvoorbeeld huiswerk maken, dat was een soort actieve luiheid omdat, gedurende een periode in ieder geval, school mij soms iets te gemakkelijk afging, totdat ik te laat was om alles nog goed te volgen.

Weer terugkijkend naar periodes waarin ik pieken had in mijn ziektebeeld zie ik ook dat ik vaak gedurende die periodes ook extra kon doorzetten. Gedurende mijn HBO opleiding was ik eigenlijk goed ziek maar toch heb ik een tweejarige opleiding in één jaar afgerond. Ik kon niets anders erbij hebben, maar ik ben ervoor gegaan. Ik had geaccepteerd dat ik het moest doen met een bepaalde hoeveelheid energie.

In mijn latere leven heeft het hebben van minder energie er niet voor gezorgd dat ik geen uitdagingen en avonturen aanging. Misschien wel bij gebrek aan inzicht of het niet willen erkennen van mijn beperkingen die achteraf niet eens een erg grote rol hebben gespeeld. Wat ik wel zie is wat ik meer had kunnen doen als ik meer energie had gehad. Ik heb er menige dag opzitten dat ik maar matig productief ben geweest, alleen maar omdat ik de fut niet had om er meer van te maken.

In mijn volgende blogs ga ik verder in over mijn relatie met energie in kaart te brengen zodat ik daar ook vanuit de geest op gelijke pas ga lopen als lichamelijk.

Day 60 – The urge of pleasing and manipulation – Part 3 – Self forgiving

THIS POST IS A CONTINUATION OF POST DAY 59.

The word manipulation is connected to many dimensions and reactions within myself. Through self-forgiving I will ‘debunk’ this connection in order to ‘reset’ this connection and make sure I do not react to the word but hear it for what it is, a word with a defined meaning I understand.

So the first step is to define the word, here is wikitionary’s definition:

manipulation (pluralmanipulations)

1. The practice of manipulating or the state of being manipulated.
   The dealer’s manipulations could have removed cards from the deck.
2. The skillful use of the hands in, for example, chiropractic.
   After a few minutes of manipulation each week, she obtained days of relief from her neck pain.
3. The management of some situation, especially for one’s own advantage.
   He found that the new manager was known for his Machiavellian manipulations in his last two positions.
4. The usage of psychological influence over a person or situation to gain an outcome.
   The counselor was able to reach the disturbed teen through positive psychological manipulation.

Now I will forgive myself on the following points:

I forgive myself that I accepted and allowed myself to react negatively to the word manipulation as a consequence of the fact I am connecting the word to past experiences, thoughts and emotions.

I forgive myself that I accepted and allowed myself to see myself as a victim in relation to memories and experiences I have connected with the word manipulation.

I forgive myself that I accepted and allowed myself to be manipulated in several occasions throughout my life, I therefore forgive myself that I accepted and allowed not to be my self directive principle, taking my responsibility in that moment but allowed myself to move into a situation I could not fully stand for as myself.

I forgive myself that I accepted and allowed myself to be manipulated over and over again without learning from past experiences, allowing the ‘need’ for (negative) energy be more important (the energy released by feeling victim of a situation, self-blame, etc.) than common sense and taking full responsibility for my own actions.

I forgive myself that I accepted and allowed myself to ‘feed’ on negative energy by maintaining alive a sense of being a victim by going back in my memory to specific situation I felt I had been manipulated and re-live again the feeling and emotions related to the realization I had been manipulated.

I forgive myself that I accepted and allowed to feel negative energy connected to the word manipulation even if I could not figure out what specific point was triggering the feeling/reaction.

I commit myself to not allow myself to go back into memories in order to re-live experiences but when I see myself doing so to stop, breathe and analyse the point/trigger to debunk it to stop the pattern I am in.

I commit myself to stop blaming others when I feel victim of them manipulating me. Instead, I commit myself to take full responsibility in that moment of my (re-)actions, by looking at how I stand as self in that moment and how I can act in common sense and in the interest of all.

 

Day 59 – The urge of pleasing and manipulation – Part 2 – Dimensions

This post is a continuation of post Day 58.

So, after the strong reaction to the word manipulation I am having a look at the dimensions connected this word. The word triggers a whole series of reactions, images, thoughts, emotions. In order to understand my reactions to the word I will make a list of definitions in several dimensions.

Negative energy

When I read or hear the word manipulation my reaction is negative. I imagine someone else that is trying to get things done through manipulating me. Since I, when I interact with people, always start from a point of trust until this is proven to be wrong, I have been an easy victim for people wanting to manipulate me.

Due to experiences in the past I created negative memories related to manipulation and connected this with feeling a victim of others that were manipulating me, forcing me to do things in their interest and against mine.

Even though I can’t remember specific occasions where I have been manipulated my mind is suggesting me that I had many bad experiences. The only thing left of these memories is the bad feeling, a negative emotion that apparently can exist without a real cause or reference.

If I squeeze my memories in relation to manipulation I start to see a couple of topics. One of them is connected to my partner. In several occasions I felt manipulated by her when, after having done a specific thing or made a specific decision, I looked back to realize I could not fully agree with that point. In reaction to that – instead of taking my responsibility – I felt manipulated and therefore a victim.

Here I see clearly that the fact of feeling manipulated and seeing myself victim of a situation is related to the fact I have done specific things or decided on specific topics without considering all dimensions in the very moment i had to do/decide. Only afterwards, when reviewing the facts, I realized that I overlooked things and went into blaming someone else like my partner for having pushed me to that point.

This point of reacting to the word manipulation is therefore kind of supercharged by memories connected to emotions that have been building up and charging during my life. Not having seen/recognized the point allowed me to go into a loop over and over again when being in a situation where I was going through a reaction to the word/experience of manipulation.

To stop this, to break the loop, I need to find out the triggers that connect to the word manipulation. These will lead to the memories that are creating the pattern of reactions. On top of that I need to have a look at the fact I allowed myself to be pushed into taking specific decisions or do specific things without first considering all relevant points that would lead to a action/decision done/taken in full responsibility.

In the next blog I will work out the points discussed here and forgive myself in order to stop the pattern and break the negative relation to the word manipulation.

Dag 57 – Stilstaan bij stoppen

Dit is een vervolg op de post van Dag 55 en Dag 56. Vandaag sta ik stil bij de punten die ik in de vorige twee verhalen heb beschreven. Ik ga dieper in op de context en pas dan zelfvergeving en zelf-correcties toe.

Door al die afwegingen was ik al lang en breed voorbij de rokende prullenbak.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf te laten leiden door mijn gedachten waarmee ik mijzelf afhankelijk maak van de traagheid van mijn gedachten in situaties waarin ik in vol vertrouwen van mijzelf in zelf-beweging in één adem kan handelen.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van het toelaten van gedachten en mij daarin verlies, hoe kort dat ook moge lijken en daarmee ‘kostbare’tijd verloren laat gaan, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer mij dat ik hiermee niets anders bereik dan een werkelijkheid in mijn gedachten te creëren die niet aansluit met de werkelijkheid. Ik stop met dit patroon van gedachten en ga met mijzelf de verbintenis aan om in vergelijkbare situaties te staan als mijzelf en in één adem te bepalen welke actie ik in dat moment neem; in één adem overweeg ik acties en consequenties in zelf-eerlijkheid en in het belang van alles wat ik in dat moment kan overzien.

Omdat ik niet zozeer gedrag zag dat kon aangeven dat zij de aanstichters waren van de prullenbakbrand begon ik twijfels te krijgen of zij inderdaad wel de mogelijke daders konden zijn.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in deze situatie te gaan speculeren over wie de daders zouden kunnen zijn waarbij ik afgeleid werd door twijfels omdat ik geen feiten had om de aannames die ik maakte te staven in plaats van onbevooroordeeld de situatie in mij op te nemen.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van het maken van aannames op basis van herinneringen in plaats van het nemen van acties op basis van waarnemingen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer mij dat ik hiermee niet handel op de manier die het meest effectief heeft en dat ik daarmee niet het beste haal uit het moment. Ik stop met dit patroon van aannames en ga met mijzelf de verbintenis aan om in vergelijkbare situaties te handelen op basis van de feiten.

Terwijl ik doorfietste bedacht mijn geest nog een mogelijkheid om het viertal vast te leggen, nog iets doorfietsen en de jongens opwachten om een foto te maken.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om scenario’s uit te werken van hoe ik de op basis van mijn aannames gedoodverfde verdachte jongens kon ‘framen’ waarmee ik mijzelf heb toegestaan om mij terug te trekken in mijn fantasieën waarvan ik  bij voorbaat weet dat het niet aansluit met wat er werkelijk gebeurt.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van het fantaseren over mogelijke scenario’s waarbij ik in de hoofdrol de held ben die helpt om de ‘slechterikken’ uit mijn fantasiewereld te pakken zodat ze kunnen boeten voor hun daden, dat stop ik en haal ik adem. Ik realiseer mij dat ik hiermee niet handel op de manier die in het belang is van mijzelf noch de maatschappij waar ik deel van uitmaak. Ik stop met dit patroon van fantaseren en ga met mijzelf de verbintenis aan om in het vervolg dit soort fantasieën niet meer toe te staan.

Het was mij opgevallen dat de drie jongens die ik daarvoor was gepasseerd geen aanstalten hadden gedaan om even te stoppen. Terwijl ik verder fietste ging ik van alles speculeren.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om voor anderen te gaan bepalen op basis van speculaties/aannames wat zij zouden moeten gaan doen in een bepaalde situatie.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van het doen van aannames van hoe anderen in een bepaalde situatie zouden moeten reageren/handelen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer mij dat ik hiermee niet het principe hanteer waarbij ikzelf het startpunt van elke actie ben die ik in een gegeven moment bepaal te doen maar denk te kunnen bepalen hoe anderen zouden moeten gaan handelen in die specifieke situatie. Ik stop met dit patroon van aannames en ga met mijzelf de verbintenis aan om in het vervolg dit soort gedachten/aannames/speculaties niet meer toe te staan.

Omdat het meisje iets zei tegen haar vriendinnen als verklaring voor haar van in de trend van “mijn voet kwam in het voorwiel vast te zitten” begon mijn geest met een reeks gedachten, eigenlijk speculaties…

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om op basis van een stukje verhaal en bij gebrek aan een totaalplaatje te gaan fantaseren over wat de oorzaken van het specifieke voorval zouden kunnen zijn om daarna, op basis van mijn eigen aannames mij te kunnen druk maken om die redenen/oorzaken en daar energie uit te halen.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van fantaseren/bedenken op basis van een kleine aanleiding alleen maar om zelf een aanleiding te hebben om zo gedachten te ontwikkelen die weer de basis vormen voor emoties/reacties waaruit ik energie kan halen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer mij en zie dat ik hiermee niets anders bereik dan rondzingen in een fictieve wereld van gedachten die niet meer te maken heeft met de werkelijkheid en dat ik de emoties die daar uit voortkomen wel in de werkelijkheid, in het fysieke beleef (versnelde hartslag) waarmee ik een situatie beleef die alleen maar is ontstaan uit mijn eigen gedachten. Ik stop met dit patroon van fantaseren en ontwikkelen van gedachten om daar energie mee op te wekken waarmee mijn geest weer aan de haal gaat en ga met mijzelf de verbintenis aan om in vergelijkbare situaties te handelen naar mijn beste inzicht in dat moment, zonder emoties en gevoelens die ontstaan zijn uit mijn fantasie.

Bij het schrijven van de zelfvergevingen en de zelf-correcties zie ik een algeheel patroon van in de ‘mind (Engels)’ of in gedachten te zijn terwijl ik fiets. Blijkbaar is de activiteit fietsen, wat een voor mijn lijf een geautomatiseerde handeling is, een prima situatie voor mijn geest/gedachten/’mind’ om lekker aan de slag te gaan. Naast het feit dat dit fantaseren geen bijdrage levert aan mijn dagelijks leven maar voor afleiding zorgt waardoor ik mij afsluit voor dat wat er werkelijk gaande is in dat moment, en dan heb ik het over alle prikkels die mijn lijf binnenkomen als geluiden van vogels, de wind, het landschap, zijn er ook consequenties van dat fantaseren die ik met mij meeneem in tijd om later nog eens lekker op door te gaan, wat weer zorgt voor afleiding waardoor ik mij niet volledig kan focussen op wat er in het moment gebeurt. Het is ook best wel eng, als ik in mijn eigen gedachten zou moeten geloven, om in elk moment dat ik leef/adem volledig ‘hier’ te zijn, bewust van alle prikkels die mijn lichaam opvangt. Kan ik dat wel aan? Kan ik wel staan als mijzelf zonder te moeten schuilen in mijn gedachten? “Ik denk van wel”, zou het voor de hand liggende antwoord zijn, maar daar gaan we weer… met gedachten. Het is een hele oefening om los te komen van de patronen die ik hierboven het uitgeschreven. Het doel/resultaat is echter dat ik, stapje voor stapje, bewuster wordt van hoe ik als mijzelf, in alle dimensies, functioneer. Hierdoor kan ik ook steeds bewuster handelen en daarmee bewuster in het leven staan, effectiever handelen in elke gegeven situatie en daarmee bijdragen aan een betere wereld voor mijzelf en daarmee voor iedereen.

Een betere wereld begint bij jezelf!