Deze blog is een voortzetting van de vorige blog 22 van 2555.
Daar zat ik dan, in het propedeuse jaar van de Hogere Tuinbouwschool in Utrecht. Ik voelde mij nog onwennig, ik was sinds een paar maanden in Nederland (vanuit Italië) en moest erg wennen aan de manieren van doen in de Nederlandse maatschappij. Een van de dingen die ik mij herinner is dat mij werd gevraagd naar mijn mening over allerlei zaken waar ik zelf niet persé een mening over wilde hebben. Daarnaast viel het mij op dat er rages waren waar veel mensen aan mededen.
Van mijn eerste jaar op de HTuS heb ik slechts wat fragmenten die ik mij kan herinneren. Ik heb geruime tijd mijn eerste twee jaar als niet leuk in mijn herinneringen opgeslagen. Als ik het enigszins weet terug te halen zie ik allerlei factoren die een rol spelen in mijn beleving van die jaren. Ik zat op een opleiding waarvan ik niet het gevoel had dat het echt iets voor mij was. Ik woonde in een land waar ik mij niet thuis voelde. Dat laatste lag natuurlijk bij mijzelf, en ook hier een gevolg van het niet staan achter de ‘keuze’ die ik had gemaakt.
Misschien is dat het wel. Tijdens mijn middelbare schooljaren heb ik geen duidelijke richting kunnen kiezen. Ik was naarstig op zoek naar referentiekaders. Maar mijn pogingen mijzelf te projecteren in de toekomst lukten niet erg. Ik was daar erg blanco in met als gevolg dat de keuze voor mij is gemaakt. Althans, zo voelde dat. En dat gevoel droeg niet erg bij aan het mij op mijn plek voelen.
Interessant eigenlijk als ik zo beschrijf dat ik geen voorstelling had van wat ik wilde gaan worden en dat de consequentie daarvan was dat ik de richting die ik opging niet kon zien als mijn eigen richting. Ik voelde mij misschien wel slachtoffer van de gang van zaken maar was niet bij machte om daar wat aan te veranderen. Toch ben ik in de daaropvolgende jaren, stapje voor stapje, mijn eigen richting gaan vinden. Na twee jaar op de HTuS, waarvan ik mij nu afvraag waarom ik er niet na het eerste jaar mee ben gestopt, heb ik werk gezocht via een uitzendbureau. In de avonduren probeerde ik deelcertificaten VWO te halen. De combinatie werk + studeren ging uiteindelijk niet zo goed. Ik ben tijdelijk getopt met werken om zo meer energie te hebben voor mijn studie. Al kan ik mij dat niet herinneren, zal mijn darmontsteking en de daarbij behorende vermoeidheid een rol gespeeld hebben. Uiteindelijk heb ik een tweejarige HBO in één jaar afgerond om zo toch een HBO diploma op zak te hebben. In dat jaar waren mijn klachten verergerd en ben ik na een aantal onderzoeken stevig aan de medicijnen gezet.
Hieronder de zelfvergeving voor post 22 en 23
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij te onttrekken van mijn verantwoordelijkheden m.b.t. het maken van keuzes met als gevolg dat ik niet achter de keuzes kon staan die voor mij gemaakt zijn.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij terug te trekken in mijn gedachten om zo het dagelijkse leven maar gedeeltelijk mee te krijgen.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om jaren lag in een soort trauma-stand geleefd te hebben waardoor ik niet veel heb meegekregen van wat er daadwerkelijk van mij werd verlangd om volwaardig mee te draaien in de maatschappij.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om aan mijzelf getwijfeld te hebben toen ik gevraagd werd om mee te gaan naar de kamer van het meisje waar ik notabene al tijden een oogje op had. Tevens vergeef ik mijzelf dat ik door mijn gedrag de andere persoon in verwarring heb gebracht.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf lange tijd verweten te hebben dat ik een prachtige kans heb laten lopen om dat wat ik al zo lang wilde écht te maken zonder te zien dat ik diegene was die niet in staat was om de omslag te maken van fantasie naar werkelijkheid.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om dit voorval te hebben gezien als het ultieme voorbeeld dat ik niet in staat was om dat te realiseren wat ik graag wilde en dat lang daarna als leidraad heb vastgehouden.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij minder dan anderen gevoeld te hebben als het ging om het versieren van meisjes waarbij ik uiteindelijk nooit durfde mijn fantasieën te realiseren omdat ik bang was dat het anders zou uitpakken dan ik had gehoopt. Hierbij zie ik faalangst omdat ik mijzelf in de vergelijking met anderen niet gelijkwaardig achtte.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om lang te blijven hangen in mijn eerste opleiding in plaats van de situatie te evalueren en op basis daarvan een andere keuze gemaakt te hebben die meer in lijn lag met mijn interesses.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij te hebben neergelegd bij het feit dat de HTS geen haalbare kaart was terwijl mijn interesses wel degelijk in de techniek lagen en niet zozeer in de tuinbouw (HTuS).
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om geen zelfverantwoordelijkheid te hebben genomen op de momenten die bepalend waren voor mijn verdere leer carrière.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet vanaf het begin onderkend te hebben dat er iets niet goed ging met mijn gezondheid door als in een droom verder te leven zonder de werkelijke feiten van mijn dagelijkse leven onder ogen te willen zien.
Een vaders tocht naar het leven 