36 van 2555 – Verrast door voorspelbaarheid

Vanavond was ik op Facebook waar ik op een post stuitte met een aardig grapje. Ik las (zie het plaatje hiernaast) het eerste punt en dacht: “Ja, hé, hé!”. Na het lezen van punt 2 dacht ik: “Nogal wiedes!”. Na het lezen van punt 3 ging ik het gelijk uitproberen. Ik deed het, lachte en klikte gelijk op de ‘deel’ knop.

Toen las ik punt 4 en moest weer lachen, zo waar! Punt 5 heb ik niet uitgeprobeerd dus beschouwde ik als niet van toepassing op mijzelf. Punt 6 klopt ook, ik glimlach nog steeds, ik voel mij alleen niet gefopt, het is voor mij een voorspelbare reactie en het feit dat dit de reactie omschrijft vind ik grappig.

Punt 7 is ook niet van toepassing op mijzelf omdat ik dit niet heb gedeeld uit wraak, ik heb geen wraak nodig, ik voelde mij immers niet gefopt of betrapt.

Vervolgens ging ik naar de reacties kijken waarbij ik kon vaststellen dat al bij een paar mensen je verschillende reacties kunt waarnemen. Ik keek er van op toen iemand aangaf het niet gedeeld te hebben omdat het geen ‘grap’ is die je iemand anders aan wilt doen in het licht van wraak. Anderen zien het vooral als een leuke grap.

Voor mij is het een leuke confrontatie met mijzelf geweest. En inderdaad kon ik niet anders dan bevestigen dat het iets is wat bij de meeste lezers een voorspelbare reactie zal teweegbrengen. Dat geeft aan dat we allemaal min of meer op dezelfde manier geprogrammeerd zijn en het is een mooie manier op vast te stellen dat het ook echt zo is.

De manier waarmee we dan omgaan met de reacties op wat we hier lezen is iets wat rechtstreeks te maken heeft met onze zelf-oprechtheid. Als we accepteren dat we gefopt zijn dan zijn we eerlijk naar onszelf en kunnen we ook iets doen met het feit dat we gefopt zijn. Bij het hebben van reacties zoals op deze tekst kan ons verrassen omdat we ergens niet willen toegeven dat we voorgeprogrammeerd zijn en dat onze reactie dus voorspelbaar is. Wij willen immers uniek en speciaal zijn. Het hebben van een voorspelbare reactie ondermijnt onze drang tot het anders, meer/minder, slimmer/dommer, etc. dan anderen te zijn en drukt ons in feite met de neus op het feit dat we ons separeren van ons echte zelf, zover zelfs dat we niet in staat zijn om te zien wanneer een reactie echt onze eigen reactie is en deze volledig als eigen te beschouwen en daar de volledige verantwoordelijkheid over willen dragen.

Probleem

Als ik een tekst lees dan kan ik daar op een bepaalde manier op reageren. Mijn reactie wordt mede bepaald door wat ik mijzelf toesta te accepteren als reactie. Dat staat boven een reactie in zelf-oprechtheid als de spontane reactie door mij wordt gezien als iets wat niet aanvaardbaar is volgens mijn normen en waarden in relatie met het beeld dat ik naar de buitenwereld wil neerzetten.

Oplossing

Als ik een reactie heb na het lezen van een bepaalde tekst kijk ik in het moment naar mijn reactie om deze goed waar te nemen en te voorkomen dat mijn geest snel met ‘corrigerende’ maatregelen of argumenten die eerste reactie wegdrukt. Vervolgens kijk ik in zelf-oprechtheid naar mijn reactie en stel vast of ik hiervan kan leren om zo mijn proces van mijzelf stabiliseren kan ondersteunen.

Beloning

Door elke reactie te accepteren die ik heb op het lezen van een tekst, en dan met name voorspelbare reacties of reacties die ik eigenlijk niet wilde hebben, kan ik in zelf-oprechtheid naar mijn echte reactie kijken en gebruiken om te bepalen of het een punt betreft wat ik voor mijzelf verder moet gaan uitwerken zodat een volgende keer de reactie niet meer iets is wat mij zomaar overkomt en mij daarom mogelijk verrast maar mijn eigen reactie is waar ik volledig achter kan staan.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in een spontane reactie een tekst te delen zonder deze eerst in zijn geheel gelezen te hebben waarmee ik niet in staat was om te overzien wat ik op dat moment aan het delen was.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bij het lezen van de reacties in Facebook opinies te vormen over deze reacties en over diegene die de reacties hadden geplaatst.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in eerste instantie naar de reacties van anderen te willen kijken om zo mijn eigen reactie niet onmiddellijk onder ogen te hoeven zien.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn reactie als een lachertje af te doen en als niet belangrijk te bestempelen terwijl ik eigenlijk wel weet dat het wel belangrijk is om mijn reactie te aanschouwen en te accepteren als mijn reactie waarover ik mijn volledige verantwoordelijkheid draag.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij opgelucht te voelen na te hebben vastgesteld dat ik niet de enige ben die op die manier heeft gereageerd, waarmee ik de ‘belachelijkheid’ en het ongemak dat ik voelde bij het hebben van de reactie niet geheel mijzelf hoefde aan te rekenen maar kon ‘delen’ met anderen waardoor ik mijn verantwoordelijkheid toch iets kon afschuiven met als argument dat ik niet de enige was die zo’n reactie had.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn in eerste instantie als gevrijwaard te zien van schaamte over mijn reactie en mijn actie (het uitsteken van mijn tong) en dat nog eens versterkt te ervaren na het lezen van andermans reacties zonder mij te beseffen dat dit alleen maar kan als ik mijn eigen reactie bagatelliseer.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de reacties van anderen te zien als afleiding van het aangaan van de reacties/gevolgen op mijn eigen reactie.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om bij het hebben van een voorspelbare reactie hierover geen schaamte te hebben maar de reactie en de consequenties daarvan in zelf-oprechtheid te aanschouwen en daar, waar nodig, actie op te nemen in het kader van mijzelf te stabiliseren en in het proces om mijzelf bewust te maken van alles wat ik doe in het fysieke waardoor ik altijd mijn verantwoordelijkheden kan nemen voor alles wat ik doe, zeg en denk om zo bij te dragen aan een wereld die beter is voor een ieder.

21 van 255 – Terug naar de bron – 1. Graven in mijn verleden

Eerste blog uit de serie “Terug naar de bron”.

Tijdens het volgen van een chat besefte ik mij ineens dat ik een meester ben in het onderdrukken van emoties. Zelfs, of juist als het allemaal best wel heftig wordt dan kan het zijn dat ik in het moment dat de druk eraf gaat of een moment van bezinning de tranen bijvoorbeeld voel opkomen. Maar voor ik er erg in heb is dat gevoel al weer weg. Ik ben erg snel en effectief om dit soort gevoelens, en dan met name de negatieve, weg te drukken. Zelfs als ik in mijn moment van bezinning ergens heel diep de behoefte voel om eens flink te gaan janken.

Zeker de afgelopen tijd zijn er genoeg situaties geweest waar ik mij best behoorlijk rot heb gevoeld. Maar ik heb tegelijkertijd mijn emoties weten weg te redeneren door mijzelf te zeggen dat mijn persoonlijk leed nietig is in vergelijk met het leed van anderen en van de wereld in zijn geheel.

Mijn motto is dus erg Calvinistisch, ‘Niet zeuren, tanden op elkaar en doorgaan’. De bron daarvan ligt ongetwijfeld in mijn opvoeding en waarschijnlijk ook in de genen. Maar nu wordt het leuk. Tegelijk met het mij beseffen dat ik al misschien mijn hele (volwassen) leven mijn emoties onderdruk komt nu ook het besef dat het onderdrukken wel eens gevolgen zou kunnen hebben voor mijn gezondheid. Dat laatste met name omdat ik de al sinds enige tijd een opleving heb van mijn chronische darmontsteking die niet in hevigheid afneemt zoals eerder in de afgelopen periode, maar toeneemt.

Dit brengt ook een stukje angst aan het licht. Angst die ik ook vakkundig weet weg te drukken. Als je een chronische ziekte hebt, en ik houdt mij voor het gemak maar aan de diagnose die ruim 25 jaar geleden is gesteld na onderzoek van mijn dikke darm, dan heb je natuurlijk angsten.

Maar, misschien is het nu tijd om de oorzaak uit te gaan zoeken en aan te pakken. Daarom begin ik met het een en ander op een rijtje te zetten en ik begin met een terugblik naar mijn jeugd.

Als ik er zo op terugkijk heb ik een redelijk onbezorgde jeugd gehad. Mijn vader had een drukke baan, daardoor was hij regelmatig van huis, maar het mankeerde ons aan niets. We leefden in keurige huizen, hadden keurige kleren, gingen regelmatig op wintersport, hadden een zeilboot (die in de loop der jaren steeds door een groter model werd vervangen). Maar er is ook iets raars met mijn jeugd, en met name de herinneringen die ik heb, of beter, niet meer heb. Het komt regelmatig voor dat ik mij weinig of niets kan herinneren van bepaalde stukken uit mijn jeugd, alsof ik die periodes heb weggedrukt.

Een van die periodes gaat over de laatste jaren op de middelbare school. Opmerkelijk over deze periode is het feit dat het met mijn prestaties bergafwaarts ging. Waar ik in het begin van de middelbare school mooie cijfers haalde, ging het later steeds minder gemakkelijk. Ik kan mij wel herinneren dat ik de eerste schooljaren na de lagere school vrij gemakkelijk vond. Dat zorgde ervoor dat ik mij een vrij nonchalante houding aanmat en voor bepaalde vakken het huiswerk in de les deed, tijdens het doornemen van het huiswerk. Lekker spannend voor als je de beurt kreeg.

Als ik zo naar die jaren kijk dan zou ik kunnen concluderen dat ik mijzelf steeds meer in een fantasiewereld terugtrok, steeds meer in mijn eigen wereld. De vraag is waarom ik dat deed. Ik heb een periode gehad waarin ik werd gepest en ik had ook niet altijd het gevoel makkelijk aansluiting te vinden met klasgenoten.

Ik zie hier een hele sterke lijn die ik de laatste tijd steeds duidelijker zie opkomen. Ik zag mijzelf als minder dan de mensen om mij heen. Het was/is iets ongrijpbaars, iets wat van erg diep van binnenuit komt. Misschien wel genetisch. Mijn vader heeft vaak op zijn tenen moeten lopen om zijn werk te kunnen doen en mijn opa zag zichzelf als een bescheiden man ondanks het feit dat hij vele mensen om zich heen hadden die hem erg waardeerden als persoon. Van mijn opa weet ik het niet, maar van mijn vader weet ik zeker dat hij zich, bewust of onbewust, verzet heeft tegen dat gevoel van minder zijn. Dat heeft geresulteerd in een mooie carrière. Dat laatste is natuurlijk ten koste gegaan van andere zaken zoals zijn aansluiting met het gezin die werd verstoord door afwezigheid zowel als hij op reis was als afwezigheid als hij thuis was maar zich volledig focuste op zichzelf ontspannen en weer opladen om er weer tegenaan te kunnen. Het gezin draaide in dat proces mee wat zich met name in het weekeinde afspeelde. Eigenlijk onderbrak mijn vader een vrij harmonieus evenwicht tussen mijn moeder en haar twee zoons als hij ’s avonds moe en prikkelbaar thuiskwam en in het weekeinde enigszins geforceerd moest ontspannen door dwangmatig te gaan wandelen, zeilen, skiën, sauna, enz.

In de komende blogs zal ik dieper ingaan op onder andere dit gevoel van minderwaardigheid, mijn onderdrukte emoties, mijn angsten m.b.t. mijn gezondheid. Hier zal ik steeds graven in het verleden om zo te achterhalen waar de bron ligt om zo deze te benoemen en een plek te geven waardoor ik dan in staat zal zijn om ermee af te rekenen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om gedurende een lange periode in mijn leven mijn gevoelens en emoties te onderdrukken. Dit heeft betrekking tot gevoelens van verdriet om dingen die tegenzitten in het leven (ook al zijn het altijd gevolgen van wat ik eerder in mijn leven heb gedaan), maar ook gevoelens van vreugde omdat ik die mijzelf niet volledig gunde.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het niet hebben van herinneringen op een groot aantal punten niet als aanleiding zag om juist dat punt verder te gaan onderzoeken maar daarin te berusten en daardoor niet mijn zelf-verantwoordlelijkheid te nemen over dat gedeelte van mijn leven.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bewust herinneringen zo goed weg te drukken dat ik zelf ging geloven dat die momenten nooit in mijn leven hebben plaatsgevonden in plaats van mijzelf te pushen om uit te zoeken wat ik mij nog van een bepaalde gebeurtenis kon herinneren om zo mijn verantwoordelijkheden te kunnen nemen over hetgeen was gebeurt en de gevolgen van deze gebeurtenissen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het punt van het onderdrukken van emoties niet te willen aanpakken omdat ik bang ben een beerput te openen en mijzelf te moeten ‘facen’ en daar in zelf-oprechtheid iets aan te moeten doen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf als minder dan andere te beschouwen terwijl ik weet dat dit in geen enkele situatie het geval kan zijn, zelfs als de ander zich als meerdere gedraagt en dat mogelijk nog versterkt door mijn onderdanige/minderwaardige opstelling.