In mijn vorige blog heb ik geschreven over het proces achter een keuze die ik gemaakt heb. Hieruit kon ik het volgende afleiden:
Probleem
Grote complexiteit als het gaat om het inzicht krijgen in de kosten van mobiliteit vanwege het grote aantal factoren wat hierin een rol speelt. In het geval van import van auto’s, verschillen tussen (Europese Unie) landen, wordt de complexiteit alleen maar groter. Er zijn feitelijk maar weinig alternatieven die zowel kostenbesparend zijn als beter voor het milieu. Het Model wat nu wordt toegepast stimuleert het gebruik van de auto ten nadele van het OV. Dit laatste is overigens wel voordeliger voor de staatskas. Voor ons als gezin is het een lastige rekensom geweest en de conclusie is dat mobiliteit in alle gevallen duur is (met uitzondering van de fiets natuurlijk).
Oplossing
Het regelmatig evalueren van actuele situatie met daarbij het in acht nemen van alle mogelijke factoren die op dat moment bekend zijn. De factoren zijn de feitelijke kosten, en waar mogelijk kiezen voor een oplossing waarbij het milieu minder wordt belast.
Beloning
Het in de hand houden van de kosten gerelateerd aan mobiliteit, het besef blijven houden van de impact van mobiliteit op het milieu waardoor we met een zekere regelmaat, afhankelijk van de situatie waarin we verkeren en de behoeftes die er zijn.
Hieronder de zelfvergeving volgens de verschillende dimensies.
Angstdimensie:
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn besluit ten aanzien van het wel of niet aanhouden van een auto laat beïnvloeden door de angst dat autobezit duurder is en kan worden dan ik aanvankelijk kan overzien.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang geweest te zijn om de kosten voor het bezit van een auto niet te kunnen dragen in combinatie met hoge woonlasten (huur).
Gedachten dimensie:
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om duizend en één scenario’s uit te denken met betrekking tot een leven zonder en met een auto met als gevolg dat ik door de bomen het bos niet meer zie.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om van tevoren een voorstelling gemaakt te hebben van hoe het bij de verschillende instanties zou verlopen zonder precies te weten hoe de procedures zouden zijn, waarmee ik mijzelf bezig houdt met het vormen van beelden die nergens toe leiden.
Verbeeldingsdimensie:
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf al te zien in één van de vele scenario’s en deze als werkelijk te beleven inclusief gevoelens van ongemak.
Back chat dimensie:
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om back chat te ontwikkelen over de verschillende instanties die ik langs moest om het mogelijk te maken de auto op Nederlands kenteken te zetten.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om back chat te hebben over het feit dat ik mij gedwongen voelde om een bepaalde keuze te maken en mij daarin als slachtoffer te zien.
Reactiedimensie:
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij slachtoffer te voelen van het feit dat ik geen keuze heb anders dan veel geld te moeten uitgeven aan de mobiliteit van mijn gezin en mijzelf.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om weerstand te voelen bij het feit dat ik een aangifte BPM moest doen ondanks dat ik daar vrijstelling voor zou krijgen en dat ik niet in wilde zien dat dit noodzakelijk was in de procedures van de Belastingdienst.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om weerstand te voelen voor het invullen van de aangifte BPM omdat de berekening ervan mij dwong om mij in materie te moeten verdiepen waar ik het nut absoluut niet van inzag.
Fysiek gedragsdimensie:
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij zwaar te voelen en lusteloos als ik stappen moest ondernemen in het proces van het op Nederlands kenteken zetten van de auto.
In de volgende blog zal ik verder gaan met correctieve zinnen en het aangaan van verbintenissen om zo mijn veranderingen fysiek te maken.
Een vaders tocht naar het leven 