35 van 2555 – Hou je hoofd erbij!

“Hou je hoofd erbij!”, dat zei ik tegen mijzelf toen ik gisteren bij het achteruit rijden uit een parkeervak tegen een andere auto aan tikte. Geen schade gelukkig, maar hoe kon het gebeuren? Mijn eerste reactie was dat ik er niet helemaal bij was met mijn hoofd. Razendsnel schoten er allerlei motivaties en verklaringen door mijn hoofd om te kunnen aantonen dat de schuld voor het voorval vooral niet bij mij lag. Zo vroeg ik mij af waarom iemand zijn auto nou zo langs de stoep had neergezet dat het belemmerend kon zijn voor het uitdraaien van auto’s die wel op gemarkeerde parkeerplaatsen stonden. Mijn partner stond naar mij te kijken terwijl ik de manoeuvre uitvoerde en die dacht nog: “Wat gaat ie ver achteruit, hij ziet die auto toch wel?”.

Dit was een mooi voorval om eens te gaan uitzoeken. Ten eerste stelde ik vast dat ik routineus de handeling had uitgevoerd, ik reed zoals ik altijd doe als ik daar geparkeerd sta, met een bepaalde draai achteruit. Dit verklaart niet waarom ik de auto over het hoofd zag, alhoewel, in mijn achteruitkijkspiegel kon ik die auto best eens over het hoofd gezien hebben aangezien het om een lage sport auto ging. Wel vreemd dat ik geen rekening hield met die auto omdat ik enkele minuten voor ik in de auto stapte nog naar die auto had gekeken en dacht: “Daar staat die auto weer op die ‘handige’ plek”. Ik had dus beter moeten weten.

Het enige wat ik kan concluderen is dat ik op het moment dat ik achteruit reed niet helemaal in het hier en nu was. Ik voerde de actie uit op een routine zonder te kijken en bewust te zijn wat de situatie echt was in dat moment. De automatische piloot dus. Wat was de oorzaak dat ik niet helemaal in het hier en nu was? Gisteren volde ik mij niet lekker, met zo’n verkouden hoofd met nét geen hoofdpijn en nét niet duizelig. Geen ideale situatie maar ook niet zo dat ik het als een belemmering zag op mijn functioneren. Wel interessant om te bekijken waarom ik neig om niet in het hier en nu te zijn als ik mij niet optimaal voel.

Ik stel hierbij vast dat ik de neiging heb om mij in mijn geest terug te trekken als ik mij fysiek niet helemaal goed voel. Alsof ik de fysieke toestand waarin ik op dat moment verkeer niet aankan (of niet wil aangaan) en mij daardoor ‘lekker’ veilig terugtrek in mijn geest/gedachten om zo de fysieke werkelijkheid niet volledig te hoeven ervaren. Het lijkt op een soort zelfverdedigingsmechanisme wat, als je het goed beschouwd, nergens toe lijdt dan alleen maar teleurstelling en uitstel van noodzakelijke handelingen. Met noodzakelijke handelingen bedoel ik handelingen die ik verricht op basis van wat op dat moment nodig is in het fysieke.

Het wordt vermakelijk als ik ga kijken naar alles wat er door mijn hoofd is geschoten nadat mijn partner mij vroeg hoe het nou kwam dat ik die auto niet had zien staan. Die opmerking drukte in eerste instantie mijn neus op het feit dat ik zelf deze situatie had kunnen voorkomen en dat terwijl ik in een split second al een heelboel andere gedachten had gehad. In feite vond ik dat vanwege het foutief parkeren van een auto die daardoor ‘in de weg’ stond en waardoor ik niet mijn geautomatiseerde handeling van uit mijn parkeervak rijden niet op de ‘gewone’ manier kon uitvoeren, ik niet fout ben maar diegene die de auto op die ‘onhandige’ plek heeft neergezet, bijna met de intentie: “Zie je wel! Dat krijg je ervan als je je auto buiten de parkeervakken parkeert. Het feit dat ik er tegenaan gereden ben is je eigen stomme schuld”.

Als ik in zelf-eerlijkheid naar de situatie ga kijken zie ik dat ik de enige ben die verantwoording naar mijzelf moet afleggen. Er is geen enkele andere rechtvaardiging mogelijk. Ook niet als ik zeg dat het komt omdat ik mij niet helemaal goed voelde. Als dat zo is dan had ik moeten besluiten om niet de auto in te stappen waarmee ik uit had gesloten dat er bepaalde gevolgen hadden ontstaan. Met andere woorden, als ik bewust ben van mijn fysieke staat en mijn fysieke kunnen dan kan ik altijd vaststellen tot welke fysieke handelingen ik wel of niet in staat ben. Het is altijd een check in de fysieke werkelijkheid die er moet plaatsvinden en dat heeft niets te maken met eventuele ideeën die ik zou kunnen hebben over zo’n situatie, ideeën staan immers nooit in relatie tot de fysieke werkelijkheid.

Probleem

Het uitvoeren van handelingen op de ‘automatische piloot’ door het niet (geheel) in het hier en nu zijn, dus met je hoofd in de wolken of als ‘zelf’ teruggetrokken zijn in de mind/geest.

Oplossing

Het mezelf bewust maken van de situaties waarin ik de neiging heb om mij in mijn geest terug te trekken en daar in het vervolg op te letten door dit als trigger points te zien om mijzelf in dat moment weer terug te zetten in het hier en nu en mij dus volledig bewust te zijn van de situatie waarin ik verkeer.

Beloning

Het ten aller tijde bewust zijn van mijn handelingen (hier vallen ook woorden en gedachten onder) leidt er toe dat ik in elk moment de volledige verantwoordelijkheid kan nemen voor alles wat ik denk, zeg en doe. Hiermee kan ik op elk moment de werkelijke fysieke situatie waarnemen en daarnaar handelen zonder dat ik te maken heb met gedachten die mij op het verkeerde been zetten doordat ik andere verwachtingen met betrekking tot de echte situatie.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet in het hier en nu te zijn als ik in de fysieke wereld een bepaalde handeling uitvoer omdat ik daarmee mijzelf en anderen in gevaar kan brengen of op z’n minst niet noodzakelijke gevolgen veroorzaak.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om onmiddellijk na het aangesproken te zijn op het voorval dat is veroorzaakt door het handelen in een toestand van ‘niet in het hier en nu zijn’ allerlei redenen te bedenken die mijn handeling zouden moeten verklaren en waardoor ik mijn verantwoordelijkheid kan afschuiven op oorzaken die buiten mijzelf liggen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bij het inzien dat ik de enige ben die volledige verantwoordelijkheid kan nemen voor mijn eigen acties ik mijzelf verwijt, na reconstructie van het voorval, dat ik zaken over het hoofd heb gezien die ik had moeten zien.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de schuld voor het voorval neer te willen leggen bij een ander die in mijn opinie door zijn/haar handelen de situatie heeft gecreëerd die ertoe leidde dat ik uiteindelijk het slachtoffer ben geworden van de gevolgen van die situatie.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet te hebben stilgestaan bij mijn actuele fysieke gesteldheid en dat ik niet heb getoetst of ik, in die toestand, mijzelf in staat achtte om de handelingen te verrichten die ik even later zou gaan uitvoeren.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet in te zien dat ik in de toestand waarin ik verkeerde, het teruggetrokken zijn in de geest vanwege het niet fysiek optimaal voelen, invloed kon hebben op de manier waarmee ik handelingen zou gaan verrichten in de fysieke werkelijkheid.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de fysieke toestand waarin ik verkeerde te bagatelliseren omdat ik het feit dat ik er rekening mee zou moeten houden als een beperking van mijn ‘vrijheid’ zag waardoor ik niet kon doen wat ik mij had voorgenomen te gaan doen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om misbruik te maken van situaties waarin mijn fysieke toestand mij belemmert in het uitvoeren van bepaalde taken door de ene keer toch de taken uit te voeren in de wetenschap dat ik dat niet optimaal zal doen en de andere keer taken juist niet uitvoer die ik wel had kunnen doen met als motivatie dat ik er fysiek niet fit genoeg voor was.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet altijd in zelf-oprechtheid/zelf-eerlijkheid te kunnen bepalen wanneer mijn fysieke gesteldheid wel of niet een belemmering is voor het uitvoeren van bepaalde taken en dat ik in die beoordeling ook factoren laat meewegen die gebaseerd zijn op gevoelens en emoties en dus niet op de werkelijke fysieke wereld.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf te trainen de werkelijke staat van mijn fysieke gesteldheid te herkennen en zonder ruis te bepalen wat ik op een gegeven moment wel of niet kan ondernemen zodat ik daarvoor mijn volledige verantwoordelijkheid kan nemen.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet in zelf verwijt te schieten als ik inzie dat ik iets niet goed heb gedaan maar in dat moment de situatie waarneem en mijn verantwoordelijkheid neem voor de gevolgen van die actie/handeling.

Als ik vaststel dat ik om wat voor een reden dan ook in de geest ben en niet in de fysieke werkelijkheid, dan stop ik, haal ik adem. Ik breng mijzelf tot stilstand en neem de fysieke werkelijkheid waar van mijzelf en mijn omgeving. Op basis van deze situatie bepaal ik wat mijn volgende actie/handeling zal zijn met in acht name van alle factoren die ik op dat moment tot mijn beschikking heb, in zelf-oprechtheid en in het belang van een ieder.

34 van 2555 – Terug naar de Bron – Het belang van goede gezondheid/welzijn

Vorige keer schreef ik nog over mijn verlangen naar rust. Ik stelde zojuist vast dat die drang naar rust voor een deel voortkomt uit de situatie waarin ik mij lichamelijk bevind. Als ik terugkijk zie ik dat ik al jaren aan het tobben ben met mijn gezondheid. Omdat ik al jaren niet meer optimaal functioneer is dat mijn referentiepunt geworden. Pas als ik mij weer beter ga voelen merk ik dat ik meer energie heb, ik ben daardoor rustiger omdat het verrichten van mijn dagelijkse handelingen, of eigenlijk het uitvoeren van elke taak die ik onderneem, een stuk gemakkelijker gaat. ‘Normaal’ als ik een onderwerp voor een blog bedenk dan moet ik mijzelf ertoe bewegen die innerlijke rust te krijgen om zo’n blog ook te schrijven. Het schrijven kost mij moeite omdat ik moeite heb de focus te houden, het kost mij moeite om de zinnen goed te formuleren en het kost mij moeite om te typen. Het typen gaat langzaam en met veel fouten.

Vandaag is dat anders, ik schrijf met gemak, en ik heb focus. Dat komt omdat ik mij innerlijk rustig en ontspannen voel. En, voor zover ik kan vaststellen, lukt het mij om ontspannen te zijn omdat mijn lijf beter functioneert of beter in balans is dan bijvoorbeeld een aantal weken terug. Soms vroeg ik mij af hoe het mensen lukt om zo productief te zijn. Maar ik zie ook een hoop mensen om mij heen die niet zo productief zijn, daarvan zijn er ongetwijfeld mensen die, net zoals ik, te kampen hebben met een niet optimale gesteldheid. Wellicht zijn er ook mensen die zich prima voelen maar om andere redenen niet de focus willen leggen op bijvoorbeeld het leveren van goed werk. Hier zie ik overigens dat ik een back chat heb; ik stel regelmatig vast dat collega’s op het werk niet de kwaliteit leveren die van hen wordt verwacht. Mijn back chat hierover is dat zij in mijn ogen beter werk zouden moeten leveren. Ik vergeet hierbij dat ik met het uiten van deze opinie geen rekening houdt met de situatie waarin deze personen zich bevinden. Het kan zijn dat zij uiteindelijk ook te kampen hebben met een onbalans waardoor ze niet optimaal kunnen functioneren.

Dit brengt mij tot de conclusie dat wij als mensheid allemaal ergens mee te kampen hebben, ieder ons eigen ding op onze eigen manier. Laten we eens gestructureerd kijken naar dit punt van gezondheid/welzijn.

Probleem:

Onze maatschappij is een prestatiegerichte maatschappij. Hierdoor voelen wij allemaal de dagelijkse druk om te presteren, kinderen op school, werknemers op hun werk, partners in een relatie, etc. Aan het woord presteren zit een lading die wordt veroorzaakt doordat het uitdrukt wat het systeem waarin we leven van ons zou verlangen. De drang om te presteren komt voort uit de drang/noodzaak om je toekomst veilig te stellen (dus je geld), geld te verdienen door je werk te doen, je beste beentje voor te zetten in een relatie uit angst dat je partner je anders niet meer aantrekkelijk/leuk vindt.

Oplossing:

De oplossing is het vinden van een balans in je bestaan waarin je aandacht geeft aan het welzijn van je lijf en je geest. Welzijn heeft betrekking op je fysieke gesteldheid en die staat nauw verbonden met je geestelijke gesteldheid. Het een kan je niet aanpakken zonder de ander. Als ik hier naar mijzelf kijk dan zie ik hoezeer het mij beter voelen op lichamelijk niveau een sterke uitwerking heeft om mijn prestaties. Ik kan in mijn enthousiasme eventueel doorslaan en weer overdrijven in de roes dat ik mij beter voel, maar dat is een ander punt.

Beloning:

Door ervoor te zorgen dat we ons fysiek gezond houden door ons lijf te respecteren, op de juiste manier te onderhouden met gezonde voeding en beweging (en dan bedoel ik niet allerlei vitaminen preparaten en als een gek gaan sporten maar eten wat goed voelt voor je lijf en voldoende dagelijkse beweging voor een goed onderhoud van het lijf) kunnen we de basis leggen voor de juiste ontspanning waardoor we beter in staat zijn om in het moment te zijn (tegenover het steeds in de toekomst/verleden kijken) en zo te bepalen wat we op dat moment kunnen ondernemen met onze volle aandacht, inzicht, talenten en zelf-verantwoordelijkheid/eerlijkheid.

Ook al is het mij realiseren dat het zo belangrijk voor mij is om mijn gestel (zowel lichamelijk als geestelijk) in balans te krijgen is het elke keer als ik mij weer (wat) beter voel een openbaring. Het is alsof ik na zo’n periode dat ik mij beter voel weer ongemerkt in wat minder gunstige situatie laat wegglijden en pas merk dat ik niet optimaal functioneerde als ik weer in de situatie verkeer dat het beter gaat.

Het is duidelijk dat ik hier te maken heb met een patroon. En patronen zijn er om doorbroken te worden. Het herkennen, onderkennen en aanpakken van patronen pak ik aan door zelf-vergeving toe te passen op de herkenningspunten en de consequenties, deze punten te stoppen en met mijzelf een verbintenis aan te gaan om deze punten te corrigeren. Voor meer informatie over hoe je dit op een gestructureerde en effectieve manier kunt aanpakken kijk naar de DIP Lite cursus.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het patroon van beter en slechter voelen niet te (h)erkennen en daardoor niet de juiste aanpak/stappen genomen te hebben om mijn patroon te stoppen/doorbreken.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bij herhaling niet te hebben ingezien dat mijn welzijn onlosmakelijk is verbonden met de fysieke toestand van mijn lijf.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet altijd de hoogste prioriteit gegeven te hebben aan het nemen van de nodige stappen om mijn gezondheid te verbeteren in de waan dat ik het niet kan maken om voor mijn eigen lijf op te komen omdat het uitvoeren van mijn werk belangrijker is uit angst dat het niet vervullen van de verwachtingen rond mijn werk gerelateerde prestaties een bedreiging kan zijn voor mijn inkomen, mijn leven en dus mijn gezondheid. Ik vergeef mijzelf daarbij ook te hebben geaccepteerd en toegestaan om deze vicieuze cirkel niet in te zien en te hebben doorbroken.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in mijn dagelijkse leven het belang van stabiliteit van mijn gestel ondergeschikt te hebben gemaakt aan het belang van overleven uit angst voor het niet voldoende presteren op mijn werk.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het presteren op mijn werk voorrang gegeven te hebben boven het belang om mijzelf te ontwikkelen naar een punt van zelf-stabiliteit waardoor ik beter in staat ben om alle zaken waarmee ik dagelijks wordt geconfronteerd op een doeltreffende manier op/aan te pakken.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn lijf en mijn gezondheid ondergeschikt te maken aan het idee/de opinie dat ik elke dag moet presteren in het systeem zonder in te zien dat dit gedrag een averechts effect heeft juist op mijn prestaties en gezondheid.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij te laten opjagen door tijd en daarmee willens en wetens onder druk zet waardoor ik weet dat ik minder effectief kan zijn en als gevolg onevenredig veel tijd besteed aan de zaken die ik zou willen doen of zelfs niet aan zaken toe kom die ik daarmee uitstel of in het geheel niet meer uitvoer.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om, gedreven door de wens om bepaalde zaken voor elkaar te krijgen, een onrealistische planning maak en op het moment dat her er op aan komt mijn eigen planning niet te willen zien, te vergeten. Hierdoor verlies ik doelstellingen uit het oog die wel haalbaar zijn als ik in mijn planning op een realistische manier omga met alle belanghebbende factoren, inclusief mijn gezondheid.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om als ik mij een dag beter voel te opzichte van de dagen ervoor om alles wat ik graag zou willen doen in één keer op te pakken en uit te voeren waarmee ik weer een situatie van onbalans creëer met valse verwachtingen en daaraan gekoppelde teleurstellingen die ik vervolgens weer onderdruk of vergoelijk door te stellen dat ik het niet aankan in verband met mijn gezondheid.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de stappen die nodig zijn om mijn lijf gezonder te maken steeds weer laat liggen in het belang van andere zaken die op dat moment belangrijker lijken.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om wanneer ik zie dat er onbalans is tussen mijn activiteiten dit stramien te stoppen, te ademen en in het moment te bepalen wat voor mij en voor alles wat ik op dat moment kan overzien in volledige zelf-oprechtheid kan ondernemen.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om ten aller tijde de nodige stappen/acties te ondernemen om ervoor te zorgen dat mijn fysieke lijf goed kan functioneren door goed op te letten welke voeding ik tot mij neem en hoe ik op de verschillende soorten voeding reageer. Hierbij neem ik mijn volledige verantwoordelijkheid voor het welzijn van mijn eigen lijf en laat het wel of niet innemen van bepaald voedsel niet over aan de situatie of de mening van anderen maar onderzoek systematisch zelf hoe mijn lijf reageert op elk voedseltype dat ik inneem.

33 – Terug naar de bron – Snakken naar rust

Met de laatste ontwikkelingen rond het kopen van een huis stelde ik weer eens vast wat voor een impact het bezig zijn met iets dergelijks als een stabiele woonplek op mijn leven/lijf heeft. Vorige week zijn we gaan kijken naar een huis met een prijskaartje dat ons in staat zou stellen om het zonder tussenkomst van banken te financieren. Omdat het huis ons aanstond besloten we te kijken of we die financiering bij de ‘familiebank’ rond zouden krijgen.

Toen we in eerste instantie een ‘ja’ kregen met daarop een ‘nee’ toen de hoogte van het totale bedrag duidelijk werd incasseerde ik deze tegenslag met een diepe zucht. Daarna besefte ik mij dat ik, ondanks de voornemens het niet meer te doen, toch druk bezig was geweest met het plannen van een groot aantal zaken die het gevolg waren van het kopen en op orde krijgen van een woning. Alles wat ik tot dat moment had bedacht kon in de prullenbak, verloren inspanningen dus. Toen ik als gevolg daarvan met mijn partner nog eens onze huidige situatie doornam en besefte hoezeer wij klem zaten in een ongunstige situatie was het alsof ik terugviel in de toestand waarin ik juist dacht uit gekomen te zijn.

De impact op mijn lijf was groter dan ik had verwacht en de gevolgen ervan kon ik duidelijk merken. En dat terwijl het  doom-scenario maar van korte duur was. Na wat rekenen kregen we van de ‘familiebank’ te horen dat het toch mogelijk was om het gewenste bedrag te financieren. Een hele opluchting maar het achtbaan-effect was er toch geweest, van ja naar nee en dan weer naar ja geschud. Met name dat schudden heeft veel impact omdat het zaken betreft die de grondvesten van je bestaan zijn. Een vaste plek om te wonen ten opzichte van een huurwoning voor bepaalde tijd of aantrekkelijke maandlasten met de mogelijkheid om wat opzij te leggen versus een hoge huur en geen reserves zijn grote contrasten die een sterke invloed hebben op je dagelijkse leven.

De gretigheid waarmee ik een situatie van wonen in een eigen huis met acceptabele maandlasten wil aangaan is zo groot dat ik geneigd ben om al mijn energie daar in te gaan steken alsof ik op die manier het moment waarop het echt gaat gebeuren naar voren wil halen. Er gaat niets boven een gedegen voorbereiding natuurlijk, maar het is ook zaak om dat in evenwicht te doen met alle andere zaken die bij het dagelijkse leven horen. De afspraak met mijzelf wordt dus dat ik de dagelijkse zaken doorloop en een verantwoorde hoeveelheid tijd steek in de voorbereidingen voor ons toekomstige huis.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn fysieke bestaan dusdanig door de ontwikkelingen rond wonen te laten beïnvloeden dat ik daardoor een paar dagen ziek ben geweest.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij te storten in het proces van voorbereiding op de aanstaande aankoop van de woning zonder dit in balans te brengen met de andere taken en zaken die bij mijn dagelijkse leven horen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bij het horen van een negatief antwoord mijzelf terug te voelen vallen naar een situatie van minderwaardigheid waar ik van dacht dat ik daar uit was gekomen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn bestaansrecht te baseren op factoren als het kunnen kopen van een huis.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij emotioneel te laten beïnvloeden door factoren die ik op dat moment als cruciaal en van levensbelang beschouw.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn ervaringen en herinneringen met betrekking tot (gebrek aan) geld zwaar te laten wegen op momenten dat er zaken spelen die sterke invloed hebben op mijn toekomstige financiële situatie waardoor deze een buitenproportionele reactie teweegbrengt die weer invloed heeft op mijn fysieke bestaan.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om situaties die invloed kunnen hebben op mijn huidige en toekomstige financiële situatie aan de ene kant rationeel op te pakken terwijl ik onder water toch veel meer emoties heb die ik systematisch onderdruk omdat ik ze niet van toepassing vind.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om emoties van angst voor toekomstige financiële situaties te onderdrukken in plaats van deze te herkennen, een plek te geven en op te ruimen.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om emotionele reacties niet meer te onderdrukken maar deze een plaats te geven zodat ik ze (h)erken, benoem en voor altijd kan opruimen.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om bij zaken waarin ik enthousiasme en gedrevenheid voel de energie en tijd die ik eraan besteed in de context van al mijn taken en verplichtingen trek om zo in het belang van alle zaken te bepalen hoeveel tijd en aandacht hieraan besteed kan worden.

30 van 2555 – Terug naar de bron – Meer willen weten

Al een tijdje ben ik een patroon aan het observeren bij mijzelf. Het gaat om de drang om nieuwsfeiten, weer en verkeer te volgen. Die behoefte om nieuws op te zoeken is sterker als er ook een aanleiding voor is. Dat kan een bepaalde gebeurtenis zijn, extreem weer, problemen op de weg en op het spoor. Eigenlijk maakt het niet zoveel uit wat voor informatie het is, het is gewoon behoefte aan afleiding.

Ik zie dat ook bij een aantal van mijn collega’s. Met een zekere regelmaat kijken ze op een nieuwspagina op internet en meden ze als er een bijzonder nieuwsitem is. Op zich is er niets mis mee om de sleur van je bezigheden even te doorbreken. Het is dan wel interessant om te achterhalen wat nou je startpunt is als je je activiteit onderbreekt voor het bezoeken van een nieuwspagina. Andere collega’s die gaan een sigaretje roken of halen even koffie.

Ik kan alleen maar naar mijzelf kijken als het gaat om het achterhalen van mijn startpunt. Op mijn werk gun ik mij meestal niet de tijd om mijn werk te onderbreken om op zoek te gaan naar nieuwsfeiten. Tijdens mijn lunch zoek ik soms doelgericht naar wat nieuws of andere zaken die ik even wil uitzoeken. Thuis echter heb ik het vaker. Ik kan mij er zelfs in verliezen. Ik ga dan van alles en nog wat nalezen en bekijken. En hier zie ik twee dingen. Eén is het onderbreken of uitstellen van een bepaalde activiteit die ik zou moeten oppakken, de ander is het steeds verder zoeken naar nieuws over een bepaald feit, alsof ik een onverzadigbare honger heb om alle facetten belicht te zien of omdat ik geen genoegen neem met de informatie die ik vind en meer wil weten. En terwijl ik dit schrijf zie ik dat het geen twee dingen zijn maar één en dezelfde. Ik ga iets doen, meer of minder fanatiek, om maar niet dat te hoeven doen wat ik eigenlijk zou moeten doen. Dat moeten is overigens iets wat ik mijzelf opleg als gevolg van doelen die ik mij gesteld heb met betrekking tot mijn persoonlijke ontwikkeling, zoals het schrijven van deze blog bijvoorbeeld.

Maar waar ligt de oorsprong van dit gedrag? Waarom ga ik juist op zoek naar nieuwsfeiten en niet naar films, muziek of andere zaken? Als ik terug kijk dan zie ik wel een patroon. Ik ben altijd graag op de hoogte van wat er om mij heen gebeurt. In een auto, bus, trein of boot weet ik altijd erg graag wat mijn snelheid is, mijn verwachte reistijd, het weer bij aankomst enz. Ook met het voorbereiden van een reis kan ik zaken tot in detail uitzoeken, inclusief verwachte drukte op de weg, het weer onderweg, de hoeveelheid brandstof die ik ga gebruiken, de kosten van de reis. Om het verder te trekken heb ik het altijd leuk gevonden om op bijvoorbeeld schoolreisjes altijd diegene te zijn die weet waar we heen moeten, uitgerust met kaarten en beschrijvingen. Dit gedrag leidde ook tot het organiseren van een aantal reünies en ik kon als student mijn ei best wel kwijt in het rondleiden van Italiaanse toeristen in Nederland.

Als ik het samenvat zie ik dat ik graag goed ben voorbereid als ik dingen onderneem in de fysieke wereld. Ik probeer zoveel mogelijk informatie in te winnen over de reis en de plek van bestemming. Op zich is dat verstandig, ik zie ook geen probleem in het goed voorbereiden op iets wat je gaat ondernemen. Maar wellicht heb ik de neiging om dat voorbereiden te overdrijven. Soms betrapte ik mijzelf op het feit dat ik een reis al aan het beleven was met behulp van de beelden en plaatjes die ik tijdens het voorbereiden tegen kwam. Ook zie ik de neiging om eindeloos door te gaan zoeken naar iets wat ik zelf ook niet precies weet met als gevolg dat ik na een tijd meestal gedesillusioneerd stop met de zoektocht. In zo’n geval is het doel het zoeken geworden en niet meer het vinden van relevante informatie.

Mijn startpunt is meestal dat van het zoeken naar relevante informatie om goed voorbereid op pad te gaan. Wat ik niet wil zien is dat ik in dat proces een projectie probeer te maken naar de toekomst door alvast te gaan beleven wat er allemaal gaat gebeuren met het risico dat het in het echt toch anders gaat lopen. Als ik dat zoeken naar informatie ga doen op momenten dat ik mij eigenlijk had voorgenomen om iets anders te doen dan weet ik dat het een afleiding is en dat ik mij op dat moment moet afvragen of het wel de meest geschikte activiteit is.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om toe te geven aan de drang om naar aanleiding van gebeurtenissen/weersituaties/plannen op zoek te gaan naar alle mogelijke informatie/nieuws en achtergronden en daarbij uit het oog te verliezen hoever ik daarin kan gaan, wanneer ik het doe en de hoeveelheid tijd die ik eraan besteed.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij af te laten leiden/te laten verleiden tot het tijd besteden aan het zoeken naar nieuwsfeiten/informatie op momenten dat ik een weerstand ervaar voor de activiteit die ik eigenlijk op dat moment zou moeten uitvoeren.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij te verliezen in het eindeloos verder zoeken naar informatie/nieuws als afleiding van wat ik op dat moment eigenlijk zou moeten doen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het gevoel van geen zin hebben/verveling als startpunt te accepteren voor het niet oppakken/onderbreken van een activiteit waar ik een zekere weerstand voor voel in plaats van het mijzelf te verzetten en in het moment te bepalen welke prioriteit ik het beste kan stellen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan dat het voorbereiden op een activiteit/reis de aanleiding is om in de geest de activiteit/reis voor te beleven waar ik mij dan heerlijk in kan verliezen en tot in detail dat wat moet gaan gebeuren uitstippel zonder in te zien dat het allemaal anders zou kunnen gaan lopen. De consequentie hiervan is dat als de activiteit/reis niet als gepland verloopt ik dit als een tegenslag/negatief kan ervaren of als alles wel verloopt als gepland ik daar positieve energie uit kan halen die in feite alleen is gebaseerd op mijn geprojecteerde fantasieën.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn momenten van weerstand te onderkennen en mijzelf te pushen om de taak voort te zetten.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om in eerlijkheid mij te houden aan mijn voorgenomen taken en een evenwichtig rooster maak waarin er voldoende afwisseling is om zo mijn behoefte aan afleiding om te zetten in gezonde afwisseling.

22 van 2555 – Terug naar de bron – Gezondheid

Dit is een voortzetting van de blog 21 van 2555 – Terug naar de bron – Graven in mijn verleden

Als ik zo terugkijk speelt mijn gezondheid mij regelmatig parten. Daarnaast kan ik niet zeggen dat ik mij daardoor erg belemmerd heb gevoeld. Mijn chronische darmontsteking leidde tot ongemakkelijke situaties en ik had blijkbaar minder energie dan anderen. Terwijl ik dit schrijf krijg ik allerlei beelden binnen van momenten waarop ik toch best wel ‘last’ had van mijn ziekte. Dus ik ga mijzelf hier alweer tegenspreken. Een duidelijk geval van onderdrukking. Mijn eerste herinnering is dat ik er niet zoveel last van heb gehad maar als ik wat beter kijk zie ik toch wat ongemakken. Ik probeer mij te herinneren wanneer ik voor het eerst ontdekte dat ik bloedsporen ontdekte in mijn ontlasting. Een beeld wat ik nog heb is dat ik het zag bij het bezoeken van mijn ouders, die destijds in de VS woonden, en voor hun verblijf in NL een huisje hadden gehuurd in de buurt van Enkhuizen. Terwijl ik dat schrijf zie ik mijzelf naar mijn ontlasting kijken bij mijn oma waar ik tussen ’85 en ’87 in huis heb gewoond. Verder terug wordt lastig. Dat is een heel ander hoofdstuk, een totaal andere setting, daarvoor moet ik van Nederland naar Italië en kijken wat ik nog weet van mijn laatste jaren in dat land.

Ik heb nog een paar beelden, waarvan één nog goed in mijn geheugen geprent omdat ik er later zo’n spijt van had. Had ik toen maar in het moment gehandeld, of misschien toch niet. Het verhaal: Aan het eind van het laatste jaar op de Europese School in Varese (Italië) was er door een van mijn klasgenoten een feestje georganiseerd bij haar thuis. Ik weet niet meer of het direct na de laatste dag school was of een paar dagen later, maar dat doet er niet toe. Het feest speelde zich grotendeels buiten af, het was ten slotte eind mei, begin juni. Op een gegeven moment stond ik te dansen met het meisje waar ik stiekem al jaren een oogje op had en zij was ook degene die het feest had georganiseerd. Na even te hebben gedanst nodigde zij mij uit om naar haar kamer te gaan om nog wat andere muziek uit te zoeken. Ik ben toen niet meegegaan omdat ik niet durfde, of niet geloofde dat het werkelijk waar was dat zij dat tegen mij had gezegd. Als ik hier aan terug denk moet ze mij een vreemde snuiter gevonden hebben. Dom om er op dat moment niet op in te gaan, zoiets draai je niet meer terug. Mijn mind vond dit hele akkefietje heerlijk en fantaseerde er tijdenlang lustig op los. Wat had er kunnen gebeuren als ik met haar mee was gegaan. Misschien hadden we wel zitten zoenen… Helaas voor mijn fantasie, het liep anders. Goede manier geweest om nog eens lekker lang te mindfucken op dit punt.

De periode die daar op volgde was in mijn beleving ook niet al te rooskleurig. Ik ging vrij snel na dat feestje naar Nederland waar ik introk bij mijn oma om daar als op kamers te wonen. Op zich ging dat goed en harmonieus. De opleiding die ik ‘gekozen’ had ging minder. Ik belandde vanuit een internationale setting in een in mijn ogen zeer bekrompen groepje mensen met een duidelijk tunnelzicht als het om de wereld om hen heen ging.Het feit dat ik kersvers uit Italië kwam maakte mij een vreemde eend in de bijt. Ik had weinig of geen aansluiting en zelfs voor het vak waar ik wel goed in ging (Frans) werd ik afgerekend op mijn Nederlandse spelfouten om mijn 10 naar omlaag bij te stellen (mijn gesproken Frans was beter dan dat van de docente, wellicht speelde dat een rol). Ik heb na gezakt te zijn het propedeuse jaar nog eens over gedaan om daarna weer te zakken. Dieper in de put kon ik niet zitten. Ik wist niet wat ik wilde… aha dat brengt mij weer een stapje terug…

In de laatste jaren op de middelbare school (volgens Italiaans model met afhankelijk van de jaren die je het volhield een gelijkstelling aan Mavo, Havo of Vwo) was ik al zoekende naar wat ik wilde gaan doen in het leven. Ik had de grootste moeite om mijzelf te projecteren in wat voor een baan of soort werk dan ook na mijn studie. Omdat techniek mij altijd had aangesproken (repareerde op mijn tiende al de broodrooster van de buurvrouw) had ik in eerste instantie de HTS op het oog. Het ging zelfs zo ver dat ik met mijn ouders een keer, tijdens een vakantie in NL, ben gaan kijken op een HTS in Amsterdam Zuid. Helaas bleef ik zitten in het op één na laatste jaar waardoor ik besloot (of werd er toen voor mij besloten) om niet verder te gaan dan Havo. Ik had nog door kunnen gaan voor VWO ware het niet dat mijn ouders gingen verhuizen naar een ander deel van Italië, terwijl mijn broer net als ik naar NL zou vertrekken. Er had vast wel een mouw aan gepast kunnen worden om mij dat laatste jaar te laten doen, maar het was blijkbaar niet belangrijk genoeg. Het zou interessant zijn om eens te achterhalen welke afwegingen toen zijn gemaakt. Ik heb daar geen echte herinneringen van, alsof ik niet aktief heb meegedaan en de boel maar een beetje op z’n beloop heb laten gaan.

Wordt vervolgd.

9 van 2555 – Het uitstel-personage

Laatst ben ik gaan letten op die momenten dat ik aan iets denk dat in de toekomst ligt, iets leuks, iets om naar te verlagen. Vaak is het een woord of een plaatje genoeg om dit proces te starten. Laatst zag ik een advertentie met ‘The Movies’ filmtheater. “Leuk”, dacht ik gelijk. Met mooie herinneringen uit het verleden ging ik gelijk fantaseren hoe leuk het zou zijn om ook hier in onze huidige stad die ervaring om naar een bepaald soort films te gaan te herhalen /herleven(?).

Wat is nou de aanleiding om te gaan fantaseren over een ander moment dan het moment waarin ik op dat moment ben? Het is de wens om ergens anders te willen zijn. Maar waarom wil ik ergens anders zijn. Is het moment waarop in aan iets anders denk te saai? Of ligt het wat dieper? Is het een moment waarop ik in zelf-eerlijkheid bepaalde zaken zou moeten oppakken maar deze uitstel en als afleiding ga bedenken wat ik zou kunnen gaan doen (uitstel-personnage)? Maar waarom kan ik niet nadenken over leuke dingen die ik zou kunnen ondernemen (rechtvaardigings-personnage)?

Als ik terugkijk is het bijna schokkend om vast te stellen hoeveel momenten er in een dag zitten waarop ik door even iets anders te doen eigenlijk een uitstel-moment inlas omdat ik op dat moment dat wat ik zou moeten oppakken even niet aankan. Om het nog ingewikkelder te maken zijn er ook echt praktische zaken en fysieke grenzen die in het geheel meewegen. Het is aan mijn zelfeerlijkheid om te bepalen of ik gehoor geef aan het uitstel-personage of dat ik daadwerkelijk een reden heb om een actie uit te stellen. Wat wel opvalt is dat het werken aan mijn proces makkelijker uitstelt dan andere zaken of nog beter gedefinieerd, ik geef voorrang aan die taken waar ik positieve gevoelens bij heb. Taken/werkzaamheden/klusjes waarvan ik niet goed weet hoe ik ze moet uitvoeren of waar ik geen prettig gevoel bij heb omdat er een bepaalde emotie bij hoort worden steeds vooruit geschoven.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om emoties een rol te laten spelen in het prioriteiten stellen/verantwoordelijkheden nemen voor bepaalde taken/opdrachten in plaats van in het moment alle van belang zijnde factoren mee te wegen en de prioriteit te stellen die in het belang van een ieder is en waarbij ik mijn verantwoordelijkheid neem om alle betrokkenen op de juiste manier te informeren over prioriteiten en voortgang om zo in een situatie van open communicatie alle factoren mee te laten wegen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om situatie met een ‘negatieve’ emotie niet gelijk te behandelen als situaties met een positieve emotie en daarmee de polariteit versterk van positieve en negatieve emoties.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerde en toegestaan om mijn emoties en gevoelens als trigger voor het uitstel-personage te laten fungeren waarmee ik mijn verantwoordelijkheden niet heb genomen in het moment en daarmee de polariteit tussen positief en negatief in stand houdt.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om zaken systematisch niet op te pakken waarmee ik het alleen maar moeilijker maak om deze later alsnog op te pakken.

Ik vergeef mijzelf dat ik het geaccepteerd en toegestaan om in de mind te gaan zitten door te gaan fantaseren over zaken die leuk zouden zijn om te doen in de toekomst waarmee ik op dat moment niet in het hier en nu handel en als het ware stop met bewust fysiek aanwezig zijn in het hier en nu.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te oordelen over anderen die geen zin hebben in bepaalde zaken/taken terwijl ik zelf net zo hard bij elke taak/handeling mijn zelf-eerlijkheid opzij schuif om mijn uitstel-personnage de ruimte te geven om met een hele reeks onderbouwingen mij de keuze te laten maken die het beste voelt, of het minst erg of het ergst waarmee ik toch andere ‘leukere’ taken/zaken niet in zelfeerlijkheid en gelijkheid de juiste prioriteit geef.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om het exacte moment waarop het uitstel-personnage in actie kom te leren herkennen en mijzelf op dat moment te stoppen. Ik haal adem en overweeg in het moment, rekening houdend met alle mij bekende factoren in dat moment, welke prioriteit ik ga geven en neem de volle verantwoordelijkheid voor de gevolgen van al mijn acties.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn activiteiten zo te balanceren dat er geen onnodige fysieke vermoeidheid ontstaat en dat ik maatregelen neem om eventuele gevolgen van langdurig naar een computer scherm te kijken te accepteren door af en toe een pauze te nemen en eventueel mijzelf voorzie van de nodige hulpmiddelen zoals een bril om vermoeidheid van de ogen tegen te gaan.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om bij het zien/horen van berichten eerst te ademen, mijzelf te stoppen en in het moment, met volle aandacht en met het nemen van al mijn verantwoordelijkheden het bericht tot mij neem en daar actie op neem.

4 van 2555 – Nooit meer fantaseren

Vandaag was het eindelijk zover, de huiseigenaar zou langskomen om te kijken naar een verstopte afvoerput waardoor de kelder ondergelopen was. Ik had mij al een tijdje voorbereid op deze ontmoeting om naast de ondergelopen kelder nog een aantal andere punten m.b.t. het huis te bespreken. Er zat een bepaalde energie aan deze ontmoeting en ik ga uitzoeken waar die vandaan komt. Die energie zorgde er in ieder geval voor dat ik niet naar de ontmoeting uit zag maar het meer als noodzaak zag om een aantal noodzakelijke, misschien wel vervelende punten door te nemen.

De wat nalatige bemiddeling van het makelaarskantoor heeft bijgedragen aan een bepaalde beeldvorming van de huiseigenaar. We wisten niets van hem , ook niet waarom hem nooit hadden ontmoet, zelfs niet na het ingaan van de huur. S. en ik hebben van alles zitten fantaseren, mede geassisteerd door het huurcontract waarin iets over het buitenland in stond m.b.t. de eigenaar van het pand. Ik vond het vreemd dat het niet mogelijk bleek contact te krijgen met de eigenaar om zo praktische en noodzakelijke punten van het huis door te spreken.

Toen eindelijk het makelaarskantoor duidelijkheid gaf door het telefoonnummer door te geven bleek in het eerste gesprek dat de eigenaar een alleraardigst person was en zeer bereid om het e.e.a. door te spreken. Na de ontmoeting kon ik alle beelden die ik had gecreëerd van deze man in de prullenbak doen. Punten die lastig leken te zijn kunnen op korte termijn worden aangepakt en zonder enige vorm van tegenwerking.

Zo blijkt maar weer eens dat de ideeën en beelden die je vormt niet kloppen met de werkelijkheid als zij niet getoetst zijn aan feiten. Het is een hele uitdaging om de mind niet zijn gangetje te laten gaan en zo heel snel allerlei conspiracy-achtige meningen verzint om jou daar negatieve of positieve energie uit te laten halen die met je aan de haal gaat op het moment dat je de situatie waarover je hebt zitten fantaseren in werkelijkheid aangaat.

Al ben ik ervan bewust dat ik het niet moet doen trap ik er toch elke keer weer in. Als ik een gesprek moet aangaan met iemand dan ga ik van tevoren fantaseren hoe het gesprek zal lopen. Ho belangrijker het gesprek of de uitkomst van het gesprek voor mij is, des te groter de kans dat ik er vrolijk op los ga fantaseren en mij door (angst-) beelden en doomscenario’s laat beïnvloeden. Het is een bezigheid die een hoop onnodige energie kost en volstrekt nutteloos is.

Daarom ga ik een verbintenis met mijzelf aan om niet meer te fantaseren omdat ik elke keer weer zie dat ik met mijn fantasie mij probeer voor te bereiden op wat komen gaat maar dat wat zich uiteindelijk afspeelt niet overeenkomt met de werkelijkheid. In plaats van te fantaseren hoe iets zal gaan lopen ga ik mijn energie gebruiken om mij op de beste manier voor te bereiden op wat komen gaat, zonder vooroordelen, zonder backchat en zonder aannames, alles gestaafd op feiten.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om een onjuist beeld te vormen van de huiseigenaar door zelf de ontbrekende informatie in te vullen waardoor ik een eigen, niet onderbouwd beeld van de man heb gecreëerd.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te luisteren naar mijn back chat in de aanloop tot een ontmoeting met de huiseigenaar waardoor ik niet de focus houdt op de te bespreken punten maar mij opwind over de beelden en opinies die door mijn hoofd spelen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om beelden en opinies te vormen over situaties en personen zonder deze eerst te toetsen aan de realiteit.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het fantaseren over situaties en de uitkomst daarvan de voorkeur te geven boven het onderzoeken en toesen van feiten.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om om de energie uit de onjuiste beelden te gebruiken om mij emotioneel voor te bereiden op het gesprek en de ‘prangende’ onderwerpen om zo gevoelens van zelf-medeleiden en tekort gedaan zijn op te wekken en het voornemen in het gesprek mijn ‘recht’ te doen gelden zonder daar enige onderbouwing voor te hebben.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om fysiek te reageren op de foutieve beelden en opinies waardoor ik snelle hartslag krijg en fysiek weerstand voel voor het naderende gesprek terwijl ik op dat moment mijzelf (mijn mind) tot stilstand moet brengen en moet ademhalen om de situatie in het hier en nu als zijnde mijzelf aan te gaan.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij telkens te laten verleiden om mij energetisch op te laden met beelden en opinies om zo energie te halen uit de zelf verzonnen scenario’s zonder waarde te hechten aan dat wat zich in werkelijkheid afspeelt.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om in situaties waar ik ga fantaseren over eventuele scenario’s mijzelf te stoppen en te ademen en mijzelf terug te brengen naar het hier en nu, de situatie waarneem en acteer op basis van wat zich op dat moment afspeelt.